802.11n krijgt vorm: vijf routers getest

Dichterbij een standaard

De 802.11n-doelstelling is een minimale data doorvoer van 100 Mbit/s over maximaal 100 meter. Om dit te bereiken combineert de standaard een aantal bestaande technieken. Dit moet de apparatuur betaalbaar houden. In de eerste plaats MIMO (Multiple Input Multiple Output): hiermee wordt bedoeld dat meerdere zenders, ontvangers en antennes worden gebruikt. Data wordt opgedeeld in meerdere streams, die tegelijk verzonden en ontvangen kunnen worden, tot maximaal 4 parallelle transacties in 802.11n, waarmee de snelheid in theorie verviervoudigd kan worden ten opzichte van een model met één zender en ontvanger. Om de snelheid nog verder op te voeren moest de beschikbare bandbreedte worden vergroot, van 20MHz naar 40MHz.

In de 1.0-versie van het voorstel voor 802.11n was weliswaar vastgelegd dat een 40MHz breed kanaal beschikbaar moest zijn om de snelheid op te voeren, maar hoe dit gedaan zou worden was nog een discussiepunt. In het nu vastgestelde 2.0-voorstel is de knoop doorgehakt: er wordt gebruik gemaakt van twee 20MHz kanalen. Deze kunnen gebundeld worden tot een 40MHz kanaal, maar als met een ouder (802.11b/g) apparaat gecommuniceerd moet worden, kan worden teruggevallen op een 20MHz kanaal. De MIMO-techniek maakt mogelijk om in dat geval toch de vereiste snelheid te behalen voor communicatie met 802.11n compatibele producten; de meeste fabrikanten voorzien hiertoe in een extra antenne, zender en ontvanger. Een tweede belangrijke verandering in de 2.0-versie is de implementatie die het mogelijk maakt om te controleren of de kanalen vrij zijn voordat data wordt verzonden.

Wat kunnen we nu in de praktijk verwachten van de standaard? In de eerste plaats, niet onbelangrijk, meer duidelijkheid. Met de standaarden tot dusver hebben fabrikanten de ruimte om te schermen met snelheden die alleen in theorie mogelijk zijn, zoals 22 Mbit/s bij 802.11b en 54 mbit/s bij 802.11g - in de praktijk mocht de koper gelukkig zijn met de helft. Eenmaal vastgesteld zal 802.11n een snelheid specificeren die écht minimaal gehaald moet worden. Omdat apparaten die deze standaard ondersteunen extra capaciteit moeten hebben om ook in ongunstige omstandigheden de snelheid te garanderen, varen we er als consument uiteindelijk wel bij. Zo'n 100 tot 120 Mbit/s is hoe dan ook gegarandeerd in de standaard, terwijl de theoretische doorvoer bij gebruik van een 40MHz kanaal en de maximale 4 datastromen over 4 zenders en ontvangers 600Mbit per seconde is! In de praktijk zal dat natuurlijk een stuk langzamer zijn, door storing, overhead en de afstand om een paar factoren te noemen. Toch kunnen we een forse verbetering ten opzichte van de huidige apparaten verwachten, zeker meer dan het huidige zeer theoretische maximum van 104 Mbit/s.

Wat moeten we met die snelheid? In de eerste plaats kunnen we draadloos met een gerust hart als vervanging zien van ouderwets ethernet op 100Mbit. Kabels trekken wordt pas interessant als we behoefte zouden hebben aan een gigabitverbinding. In de tweede plaats moet draadloos video versturen eindelijk goed mogelijk zijn, zelfs in HD-resoluties. Dat is in deze tijd van mediacenters wel zo prettig.

De test

Voor de test hebben we vijf routers beoordeeld op functionaliteit en snelheid, waarbij de prijs/prestatieverhouding uiteraard niet uit het oog is verloren. De snelheidstest is uitgevoerd met het professionele programma NetIQ Chariot, waarmee we een forse hoeveelheid data hebben verstuurd over een afstand van 10 en 20 meter. Hierbij hebben we zowel gekeken naar de zendsnelheid van de adapter als van de router - aangezien deze twee voor optimale prestaties echt als duo moeten worden gebruikt, zoals uit de test zal blijken. Een moderne (SPI) firewall en ondersteuning van Quality of Service waren aandachtspunten bij de beoordeling op functionaliteit. Alle routers werden van de laatste firmware versie voorzien, als ze dat nog niet waren.