Bowers & Wilkins P3 review - subliem geluid

Kristalhelder

Het klinkt wat flauw omdat het zo'n cliché is, maar als we de geluidskarakteristiek van de B&W P3 met één woord zouden moeten omschrijven, dan is dat 'kristalhelder'. Voor een gesloten ontwerp klinkt deze on-ear hoofdtelefoon bijzonder transparant, met een extreem goede detaillering en een uitstekende sound stage.

Dat houdt in dat individuele instrumenten zeer goed te herkennen zijn en te plaatsen in een virtuele ruimte. De P3 heeft een opvallend eerlijke weergave: geen enkele frequentie wordt overdreven benadrukt of aangezet. Waar veel on-ear modellen, zeker gesloten hoofdtelefoons, een sterke nadruk op de bas hebben, is dat hier niet het geval. De bas is beslist aanwezig, maar overheerst niet.

We hebben de P3 met een grote selectie aan muziek beluisterd, zoals we altijd doen bij headsets en hoofdtelefoons. Hierbij viel op dat het qua genre geen kritisch model is: hij klinkt even goed met een klassiek pianoconcert van Mozart als met een klassiek rapnummer van LL Cool J. Bij de eerste waarderen we het detail van de instrumenten en de heldere hoge en middentonen, bij de tweede de kraakheldere dictie en de krachtige beat.

Kritisch

Bijzonder is dat de P3 weliswaar geen eigen 'kleur' lijkt mee te geven aan de muziek, maar toch ook niet zo klinisch klinkt als een stel studiomonitors. Wel deelt deze hoofdtelefoon een andere karakteristiek met die klasse van reproductie: de B&W P3 is meer dan gemiddeld kritisch met betrekking tot de geluidsbron. Lage bitrate mp3's of streaming audio, zeker van dynamischere stukken, vallen genadeloos door de mand. We zullen niet zo ver gaan om te stellen dat je deze headset alleen moet aanschaffen als je louter luistert naar ongecomprimeerde FLAC-bestanden of Super Audio CD's, maar een waarschuwing is op zijn plaats als je een muziekverzameling bezit met een wat gevarieerde samenstelling qua bron en kwaliteit.