LG G2 review: Erg fraai high-end model

Bediening in de praktijk

Grote vraag is uiteraard of LG met het verhuizen van de power en de volumetoetsen naar de achterzijde van het toestel het ei van Columbus heeft gevonden. Om heel eerlijk te zijn, zijn wij niet overtuigd. Laten we positief beginnen. Tijdens het bellen heb je een smartphone meestal zo vast dat de onderkant van het toestel ongeveer in de palm van je hand ligt. In die houding zijn de toetsen aan de achterzijde gemakkelijk met de wijsvinger te bedienen. Het volume aanpassen tijdens een gesprek is hierdoor eenvoudig, al durven wij niet te zeggen dat het gemakkelijker is dan met traditionele volumetoetsen aan de zijkant.

Ben je niet aan het bellen met het toestel, dan is het een heel ander verhaal. Doorgaans heb je het toestel dan veel meer aan de zijkant vast, waarbij de onderhoeken van de telefoon ongeveer gelijk liggen met de onderkant van je handpalm. In deze houding zijn de knoppen aan de achterkant juist zeer lastig te bereiken: je moet je wijsvinger echt helemaal krommen om erbij te kunnen. Daar komt bij dat de knoppen redelijk wat kracht vereisen om in te drukken, waardoor je de telefoon ook stevig moet klemmen, of je duim op het scherm moet drukken. Dat laatste is doorgaans geen optie, omdat je dan uiteraard een touch-commando doorgeeft.

Verder zijn de knoppen wat lastig te identificeren zonder je vinger er ter oriëntatie overheen te laten glijden. Hierdoor zit je dus ook continu met je vinger op het glas voor de cameralens en komt die onder de vingerafdrukken te zitten.

Onder de streep zijn wij dus niet bijster enthousiast over het gebruiksgemak van de knoppen. Helemaal negatief is het allemaal niet; de zijkanten van het toestel zijn immers vrij van toetsen die je per ongeluk in kunt drukken, en dat is zeker wat waard. Bovendien is de G2 behalve met de powerknop aan de achterzijde ook aan en uit te zetten door even te dubbel-tappen op het scherm. Hoe vaak je de volumeknoppen nodig hebt verschilt per gebruiker, maar wat ons betreft valt ermee te leven om daarvoor af en toe even naar de achterzijde te verkassen met een vinger.