Voor dag en dauw
Kwart voor acht, we zijn nummer 17
Dit alles voor een prijs van € 1229, en dus heel begrijpelijk dat het dringen is voor het plaatselijke filiaal van de ALDI. De sfeer is gemoedelijk, een heerschap in een opvallende gele jas deelt nummertjes uit aan de nieuwe wachtenden. Als wij om 7:45 arriveren krijgen ook wij een nummer, nummer 17. Denkend aan de drukte bij de aanschaf van de vorige machine, en het chaotische verloop van de eerste minuten lijkt de ALDI geleerd te hebben. Er wordt druk gepraat, voor velen is dit niet de eerste computer die bij de ALDI wordt aangeschaft, de oude PC's worden slim doorverkocht of doorgegeven binnen de familie. Op een verhaal na over een computer die het leven liet na een geheugen-upgrade is iedereen bijzonder positief over de computers die men eerder aanschafte. Geen kwaad woord is er over ALDI en Medion te horen. Gespannen wachten we af tot we naar binnen mogen. Om 8.05 breekt er paniek uit, een cassière meldt dat iedereen die een PC wil aanschaffen verplicht een karretje bij zich moet hebben. Personen zonder karretje die zich slim voor de deur hebben opgesteld om zo snel mogelijk naar binnen te kunnen spurten, zoeken naarstig naar een munt van 50 eurocent om toch maar een karretje te mogen halen. Het wordt al maar drukker. Als we snel tellen komen we op rond de zestig wachtenden voor het filiaal, waarvan het overgrote deel in de rij staat voor een computer. Al is er ook zeker een aantal die in de rij aansluiten om het tostiapparaat uit de aanbieding aan te schaffen.
Vlak voor half negen is de rij een stuk langer
Stipt om 8:30 gaan de deuren open en begint het geduw en getrek. Het inventieve nummertjes systeem blijkt niet gewerkt te hebben, en een aantal lieden rent op grote snelheid naar het magazijn waar de computers en beeldschermen staan opgesteld. Met ons karretje sluiten we ons maar aan in de lange rij. Het lijkt wel het oude Oost Europa waar voedsel op de bon werd verkocht. Langzaam maar zeker naderen we ons einddoel. Mijn jolige collega grapt: "Goh, in deze computerwinkel verkopen ze ook koffie". Er wordt flink gelachen. We hopen maar dat er genoeg computers zijn, want over de aanwezige aantallen houdt het ALDI personeel stevig hun mond. Verderop in de rij zien we iemand teruggestuurd worden: Geen karretje, geen computer wordt er door het personeel geroepen.
De computers worden vanuit het magazijn uitgereikt
We komen aan bij de rubber deuren van het magazijn, een dame vraagt wat we willen hebben: een computer alstublieft. Het karretje wordt gepakt, de computer wordt er in geploft. Voldaan rijden we het karretje weg, Missie volbracht! Tijd om nog even een zak krentenbollen en een pak koekjes in te slaan, versnaperingen die we deze drukke dag meer dan nodig gaan hebben. Want ons doel is: zo snel mogelijk een uitgebreide test van deze machine op onze site.
Missie geslaagd
