Samsung Wireless Audio Multiroom R1, R3 en R5 review: 360 graden speakers

Luisterimpressie: Samsung R1, R3, R5

De voornaamste overeenkomst tussen de Samsung R1, R3 en R5 is uiteraard dat ze alle drie een extreem breed geluidsbeeld neerzetten, dankzij de door Samsung ontwikkelde en gebruikte Ring Radiator-technologie. Verder zijn er echter duidelijke verschillen waar te nemen.

Als we beginnen bij de laagweergave, dan valt op dat zowel de R1 en R3 er een handje van hebben bij de nummers met een stevige bas om die behoorlijk door te laten dreunen in de ondergrond waar ze op staan. Dat is natuurlijk altijd een risico als je de woofer naar beneden gericht hebt en de afstand met de ondergrond niet bijster groot is. Het laag overheerst daarnaast in sommige nummers ook net iets te veel voor het mooie. Daar heeft de R1 meer last van dan de R3. Je hoort het bij de R1 bijvoorbeeld goed in de aanzwellende stukken gitaarspel in Hurt, maar bijvoorbeeld ook al in het alleszins beschaafde nummer van Ray Lamontagne. Door deze hang naar het laag, valt het midden in het nummer van Jim Croce merkbaar iets weg, waardoor de vocalen niet het podium krijgen dat ze verdienen. De bas in het nummer van Armin van Buuren klinkt dan juist weer erg aardig voor een speaker van dit formaat. De R5 heeft geen last van het doordreunen in de ondergrond, maar had wat ons betreft juist wat meer mogen bieden als het gaat om laagweergave. Deze speaker moet eigenlijk af en toe een schopje onder het achterste krijgen. Een trance-nummer zoals Alone klinkt nu wat braafjes. 

Waar de R1 de nadruk met name lijkt te leggen op het laag, schiet de R3 wat door in het hoog. Dat zorgt er bijvoorbeeld voor dat de vocalen van Axl Rose niet prettig klinken, evenals de gitaarsolo in dat nummer. Het nummer van N.W.A heeft hier ook last van, evenals de solo's in de verschillende rocknummers. Alle drie de speakers klinken overigens behoorlijk afgemeten, iets wat in het nummer van N.W.A., waarin de teksten als het ware in de microfoon worden gespuugd, overigens juist goed doet. De R1 heeft her en der ook wat last van een wat overdreven weergave van het hoog, terwijl de R5 ook hier weer de beste balans biedt. 

Luisteren we naar het midden en dan met name de vocalen, dan heeft de R1 het lastig. Die heeft de neiging om de verschillende delen van het spectrum wat op een hoopje te gooien. Niet alleen bij nummers waarbij alles sowieso op een zakdoekje wordt weergegeven, bijvoorbeeld Fight Fire With Fire, maar ook bij nummers die wel degelijk heel open kunnen klinken, bijvoorbeeld het al eerder aangehaalde nummer van Jim Croce. Dat, gecombineerd met de oververtertegenwoordiging van het laag, zorgt niet altijd voor de juiste hoeveelheid scheiding en definitie. De R3 heeft deze scheiding al wat beter onder de knie, terwijl de R5 hier overduidelijk de beste in is. Een speaker met veel (goede) scheiding en definitie levert een rustiger geluidsbeeld op, wat zich in ieder geval voor ons vertaalt in de maximale tijd die we prettig naar een speaker kunnen luisteren.