LG 34UC79G review: eerste 144Hz curved IPS

Uniformiteit

De uniformiteit, oftewel de gelijkmatigheid van de verdeling van de achtergrondverlichting van het paneel, is een uitdaging voor zeer brede schermen. Dat komt omdat de verlichting doorgaans geregeld wordt door twee led-strips aan weerszijden van het paneel. Het licht daarvan wordt met behulp van een zogenaamde diffuser, kunstig gebogen metaalfolie, verdeeld over het gehele paneel. De grotere breedte maakt het lastig om dat heel gelijkmatig te doen bij dit soort schermen, waardoor de uniformiteitswaardes vaak wat lager uitvallen.

Dat zien we ook bij de modellen in de grafieken op deze pagina. We meten op 15 verschillende punten van het scherm, en de laagst gemeten helderheid is maar 79% van de maximaal gemeten waarde. Toch is dat nog best goed - pas onder de 75% spreken we van echt storend zichtbare verkleuringen door de lagere helderheid. Kijken we naar de verhouding tussen het gemiddelde van de 15 metingen en de hoogste waarde, dan komen we zelfs uit op 91% en dat is heel netjes. LG kan met de 34UC79G hier prima met de op va-techniek gebaseerde concurrentie meekomen.

Dat is minder het geval wanneer we kijken naar de uniformiteit van zwart. We zeggen het er maar weer bij: in absolute termen is de variatie hier veel kleiner, met gemeten verschillen van tienden van nits, maar procentueel gezien lijken die verschillen een stuk groter. Uiteraard geldt ook hier dat hogere waardes beter zijn, en we zien dan toch dat bij het scherm van LG de laagste gemeten zwartwaarde iets meer dan de helft is van de hoogst gemeten waarde. De concurrentie doet het niet heel veel beter, maar toch moet de 34UC79G genoegen nemen met een plek onderaan de grafieken.

Als we naar de details kijken, zien we dat de laagste gemeten zwartwaarde 0,09 cd/m² is (rechts midden), de hoogste is 0,16 (links boven). Dat is ook wel de enige uitschieter, verder zien we alleen waardes van 0,09-0,12 cd/m². In de helderheidverdeling van wit is te zien dat met name het midden gelijkmatig verlicht is, de linker-, rechter en bovenranden zijn minder helder, maar dit verschil is zoals gezegd nog niet direct visueel storend. Door de relatief hoge zwartwaarde is het contrast het minst goed in het linkerbovenhoek, verder is het overal hoger dan 1000:1. De kleurtemperatuur is verder heel gelijkmatig en ook de kleurafwijkingen zijn vrijwel nergens zo hoog dat het zichtbaar is. 

Let op, de kleuring van de vakjes bij de uniformiteit van zwart, wit en het contrast is gerelateerd aan de resultaten van de deelmetingen op het betreffende model, en dus niet aan absolute waardes.

• Voor zwart geldt, hoe lager de gemeten waarde, des te beter (=groener); hoe hoger, des te slechter (=roder).
• Voor wit is de kleurcodering anders, want daar stellen we immers in op een specifieke helderheid van 150 cd/m². Daarom zijn waardes die deze instelling dichter benaderen groen, waardes die er vanaf wijken worden rood gekleurd - hoe meer ze afwijken, des te roder.
• Voor het contrast is het hoogste contrast groen, het laagste rood - en de waardes er tussenin worden met tussenliggende kleuren gemarkeerd - groener is beter, roder is slechter. We benadrukken hier nog maar eens, dat het relatieve waardes zijn: een contrast van 1702:1 is erg goed, maar als het hoogst gemeten contrast 2581:1 is, wordt de eerstgenoemde waarde wel in rood gemarkeerd.
• Bij de kleurtemperatuur zijn metingen blauwer naarmate ze lager zijn, geler naarmate ze hoger zijn.
• Ten slotte de kleurafwijking: hier zie je in de vakjes een getal voor de DeltaE waarde, waarbij waardes onder de drie met het blote oog amper waarneembaar zijn. De kleur van de vakjes geeft de kleurafwijking van grijs aan.