Dell UltraSharp U2719D review: maakt UltraSharp zijn status nog waar?

Uniformiteit

De gelijkmatigheid van de achtergrondverlichting is bepalend voor de kleurechtheid (helderheid is een component van kleurweergave). Dell heeft hier een reputatie hoog te houden, aardig wat UltraSharp-modellen waren in eerdere tests voorzien van een speciale modus om de uniformiteit te verhogen (ten koste van enige helderheid en contrast). Die modus zit niet op de U2719D en de resultaten bij wit zijn redelijk maar niet onderscheidend. In de deelmetingen zien we forse afname van helderheid aan de linkerkant - nog net binnen acceptabele grenzen, maar we hadden beter verwacht.

Het is echter geweldig vergeleken met de uniformiteit van zwart, want die is ronduit bedroevend. Het donkerste zwart is 42% van de helderheid van het lichtste zwart, en we zien zowel linksonder als rechtsboven aanzienlijk hogere waardes in de deelmetingen dan in het midden of bijvoorbeeld linksboven en rechtsonder. Dit soort resultaten zijn voor ons aanleiding om het scherm nader te bekijken in een donkere ruimte om te controleren op backlight bleeding en clouding, en daar blijkt dan ook sprake van te zijn. 

Op onderstaande foto is goed te zien dat de achtergrondverlichting bij een zwart scherm niet gelijkmatig is, met duidelijke lichte 'vlekken' op meerdere delen. In een goed verlichte omgeving zijn deze, en dat moeten we benadrukken, niet zichtbaar - de collega die deze schermen dagelijks gebruikt merkt er niets van op de Hardware.Info burelen. Ben je in een omgeving met minder licht en kijk je naar een relatief donker scherm - bijvoorbeeld een consolevenster - dan is het absoluut met het blote oog storend zichtbaar.

Uniformiteit in detail

Hieronder zie je alle 15 deelmetingen voor de uniformiteit, inclusief het effect op contrast, kleurtemperatuur en kleurafwijkingen ten opzichte van het midden. Let op, de kleuring van de vakjes bij de uniformiteit van zwart, wit en het contrast is gerelateerd aan de resultaten van de deelmetingen op het betreffende model, en dus niet aan absolute waardes. Goed te zien is dat het contrast linksonder en rechtsboven fors terugvalt ten opzichte van het al niet geweldige midden.

• Voor zwart geldt, hoe lager de gemeten waarde, des te beter (=groener); hoe hoger, des te slechter (=roder).
• Voor wit is de kleurcodering anders, want daar stellen we immers in op een specifieke helderheid van 150 cd/m². Daarom zijn waardes die deze instelling dichter benaderen groen, waardes die er vanaf wijken worden rood gekleurd - hoe meer ze afwijken, des te roder.
• Voor het contrast is het hoogste contrast groen, het laagste rood - en de waardes er tussenin worden met tussenliggende kleuren gemarkeerd - groener is beter, roder is slechter. We benadrukken hier nog maar eens, dat het relatieve waardes zijn: een contrast van 1702:1 is erg goed, maar als het hoogst gemeten contrast 2581:1 is, wordt de eerstgenoemde waarde wel in rood gemarkeerd.
• Bij de kleurtemperatuur zijn de vakjes blauwer gekleurd naarmate de metingen hoger zijn, geler naarmate ze lager zijn.
• Ten slotte de kleurafwijking: hier zie je in de vakjes een getal voor de DeltaE waarde, waarbij waardes onder de drie met het blote oog amper waarneembaar zijn. De kleur van de vakjes geeft de kleurafwijking van grijs aan.