In alles moet een sensor passen, dat is steeds vaker de overtuiging van veel ontwikkelaars. De Technische Universiteit van Delft heeft dit tot een wel erg extreem niveau getild, het heeft namelijk een sensor gemaakt met maar 11 atomen.
Het project is gestart vanuit het idee dat elektronische dataverwerking veel efficiënter kan, door niet het elektrische of het fotonische signaal op te vangen, maar de magnetische golf die het medium en het elektrische signaal uitstoten. Dit wordt spintronica genoemd. Het probleem op nanoschaal (en dus de schaal van computerchips) is de complexiteit; een magnetisch signaal is volgens de TU te vergelijken met miljoenen kompasnaaldjes die samen een complexe dans uitvoeren. Quantummechanica heeft op deze schaal ook een flinke vinger in de pap en zorgt ervoor dat de signalen verschillende richtingen op kunnen schieten, wat de bewegingen erg moeilijk om te voorspellen maakt.
Het apparaatje dat de onderzoekers hebben ontwikkeld maakt het gemakkelijker om deze signalen toch te kunnen opvangen. Nog bijzonderder is dat de sensor zelf bestaat uit slechts elf atomen. Het geheel bestaat uit een antenne, een 'uitleesscherm', geheugen om de signalen in op te slaan en een resetknop. Het concept is dat de sensor onthoudt of er een magnetische golf voorbij is gekomen. Leider van het onderzoek Sander Otte gebruikt de muis als analogie: dit knaagdier is doorgaans te snel en te klein om zonder moeite met de hand vast te houden, maar een muizenval is snel genoeg om hem 'vast te houden'.
Het apparaatje heeft men kunnen aansluiten op 'magnetische atoomdraadjes', waarover elektriciteit werd verstuurd en daardoor straling werd geproduceerd. De resultaten waren zoals verwacht: eigenaardig. De volgende doelstelling is om de techniek toe te passen op complexere schakelingen om meer inzicht te krijgen in spintronica en de bewegingen van dit soort elektromagnetische golven op quantumschaal.
Bron: TU Delft
