Volgens een studie wordt er rond de 80 miljard euro verdiend met in de EU-geproduceerde etenswaren die beschermd zijn qua naam, herkomst en ingrediënten. Echter is de markt voor nepproducten ongeveer net zo groot. Een voorbeeld van een product dat veel nagemaakt wordt vanwege de prijs van het originele product is de beroemde Parmigiano-Reggio-kaas, ook wel Parmezaanse kaas genoemd. Het is een van de 3.500 EU-producten die onder strenge regels geproduceerd worden, rekening houdend met waar de ingrediënten en dus de kaas vandaan komt.
Om namaak tegen te gaan wordt er veel van technologie gebruik gemaakt, maar de gebruikte technieken om de producten te beschermen kunnen, gegeven tijd, ook allemaal nagemaakt worden. Voor de Parmezaanse kaas is de nieuwste oplossing een microchip van silicium van het Amerikaanse bedrijf p-Chip.
Alberto Pecorari, baas van een consortium dat zich bezighoudt met de authenticiteit van de kazen zegt dat de nieuwe microchips in de kaasbakken worden aangebracht. Die kaasbakken, of kaaswielen, kosten wel tot 1.000 euro. Voor het plaatsen van de chips in de kazen is wel eerst een hele serie tests gedaan. Er zijn meer dan 100.000 parmigiano’s gedurende een jaar opgeofferd om de microchips te testen. Er werd bijvoorbeeld bekeken of de chip wel tegen de soms wel drie jaar rijpende kaas bestand is. Ook de invloed van maagsappen werd bekeken door de chips in kunstmagen te gooien voor periodes van drie weken. Uiteindelijk worden de microchips in verhitte labels gestopt.
Foto van het Parmigiano Reggiano consortium
De microchips gebruiken blockchaintechnologie voor authentificatie en encryptie aan de kant van de software. Alle stappen van het productieproces staan op de microchip. Hierdoor kan de kaas, als deze echt is helemaal getraceerd worden naar de producent van de gebruikte melk.
De microchips zullen hoogstwaarschijnlijk ook in andere industrieën gebruikt gaan worden omdat ze door alle eisen omtrent de kazen aardig robuust zijn. Zo kunnen ze tegen extreme koude en hitte en kunnen ze zelfs jaren in vloeibare stikstof opgeslagen worden zonder hun functie te verliezen. Ze zijn bovendien kleiner dan rfid-chips en makkelijk te bevestigen aan materialen. De microchips zijn ook nog eens erg goedkoop te produceren.
De chips zijn niet uit te lezen als ze in het systeem van een mens zitten, door bijvoorbeeld het consumeren van de kaas. De microchips kunnen sowieso niet van een afstand uitgelezen worden.
Bron: WinFuture
