Mensen met Type 1 diabetes zijn vaak gebonden aan het moeten nemen van frequente injecties met insuline. Er zijn enkele oplossingen, zoals het implanteren van gekweekte alvleeskliercellen die in staat zijn wel insuline te produceren, maar deze gaan dood na verloop van tijd, omdat ze geen zuurstof uit het bloed krijgen. Nu heeft een team van onderzoekers van MIT een implantaat bedacht dat zowel deze cellen in zich draagt, als dat het een eigen zuurstofproducerende systeem heeft.
De implantaten zijn tot nu toe alleen getest op muizen met diabetes en de glucoseniveaus in het bloed van de muizen bleef meer dan een maand stabiel, tegenover slechts 2 weken zonder de extra zuurstofproductie. Deze apparaten waren erg klein, maar de onderzoekers zijn van plan ze te vergroten om ook in mensen toegepast te kunnen worden. Ze moeten dan wel eerst getest worden. Als de technologie ook in mensen bewezen is kan het een significante verbetering betekenen voor mensen met type 1 diabetes. Zelfs met het dagelijks inspuiten van insuline is de bloedsuikerspiegel vaak niet optimaal in deze groep. Het is ook mogelijk om gezonde alvleeskliercellen te transplanteren, maar na deze ingreep moet men voor altijd medicijnen blijven slikken om het immuunsysteem in toom te houden. De implantaten zijn geschikt omdat ze de cellen beschermen van het immuunsysteem, maar daarmee wordt ook de zuurstoftoevoer vanuit het lichaam onmogelijk gemaakt.
Het implantaat in water laat duidelijk zien dat er bubbels gemaakt worden, van zowel waterstof als zuurstof, zonder dat er een batterij of stroomkabels nodig zijn.
De apparaten zijn in staat om in het lichaam zuurstof te maken door water in het lichaam te splitsen in zuurstof en waterstof. Hierbij wordt gebruik gemaakt van een membraan wat ontwikkeld is voor de productie van waterstof. Er wordt dus ook waterstof in het lichaam geproduceerd, naast zuurstof, maar omdat het zo'n klein molecuul betreft ontsnapt deze eenvoudig uit het lichaam zonder schade te doen. Een ander voordeel van deze techniek is dat het benodigde voltage erg laag is, ongeveer 2 volt. Hierdoor is het mogelijk om de benodigde stroom in het apparaat te induceren door een energietoevoer buiten het lichaam. Deze kan simpelweg als een soort pleister op het lichaam gedragen worden met wat draden naar een accu.
De hoop is dat het mogelijk is de levensduur van het implantaat dermate uit te breiden dat deze voor een langere termijn in het lichaam werkzaam kan blijven. Het grootste probleem is dat er littekenweefsel rond het implantaat ontstaat, wat de diffusie van insuline naar het lichaam vermindert. Ook hoopt Het onderzoeksteam in de toekomst de techniek uit te breiden. Zo zijn er bepaalde ziekten waar bepaalde eiwitten nodig zijn voor de behandeling, maar ook hier is het frequent injecties moeten nemen een obstakel. Deze eiwitten zouden ook door cellen geproduceerd kunnen worden in het implantaat. Zo hebben de onderzoekers ook al een test gedaan met cellen die erytropoëtine produceren, dit eiwit stimuleert de productie van rode bloedcellen in het lichaam.
Bron: MIT
