Interne afleidingen
Al bij het eerste prototype kreeg Joel het besef dat de ontwikkeling een groter karwei zou worden dan verwacht, legt hij uit. "Ik kwam erachter dat als er gaten zitten tussen je gezicht en de bril, en er dus licht doorheen schijnt, dat erg afleidend is en het vignetteringseffect veel minder goed werkt. Ik kon dus geen normale brillenvorm gebruiken, maar moest een eigen ontwerp maken waarbij geen light bleed kan optreden."
Na dertien verschillende prototypes, die werden gemaakt in de CAD-software SolidWorks en vervolgens uit een 3D-printer zijn gerold, was er een ontwerp dat goed aansluit op het gezicht van de gebruiker, welke vorm dat ook heeft. "Dit duurde ontzettend lang en was tot nu toe de grootste uitdaging binnen het ontwerpproces", voegt Joel toe. Na het testen van het ontwerp kon hij beginnen met het testen van het elektrochromisch glas. Hoewel hij wel van ADHD'ers had gehoord dat ze interesse hebben in zo’n oplossing, was het natuurlijk maar de vraag of het ook echt werkt.
Enkele schetsen van het brilontwerp.
Uit de tests bleek onder meer dat gebruikers niet alleen de vignettering in- en uit wilden kunnen schakelen, maar ook de mate van verduistering wilden aanpassen. "Ik kreeg als feedback dat het dimeffect wat extreem was. Gebruikers wilden de omgeving niet volledig verduisteren; ze wilden het perifere zicht dimmen, maar wel nog kunnen zien." Joel heeft daarom een draaiknop op het brillenframe toegevoegd, waarmee gebruikers het voltage kunnen bepalen dat op het glaslaagje wordt losgelaten. Omdat gebruikers deze knop niet kunnen zien, besloot Joel om ook een haptisch motortje in de bril te verwerken, zodat gebruikers een fysiek signaal krijgen als ze de mate van transparantie aanpassen. Joel wilde overigens ook nog een extra audiosignaal toevoegen. Dat kreeg hij echter niet passend zonder dat de bril erg log zou worden.
Met een druk op de knop kan de transparantie worden aangepast. In deze demonstratie bestaat het gehele vizier uit elektrochromisch glas; in het echte product gaat het enkel om de zijkanten.
Bij de opvolgende testfase bleek volgens Joel dat ADHD'ers zeker baat hebben bij de bril zoals hij tot dan toe was ontwikkeld. Althans, tot op zekere hoogte, want ook zonder duidelijk zichtbare prikkels raakten mensen naar verloop van tijd evengoed afgeleid. In hun hoofd dwalen mensen immers ook af; daar zijn niet eens prikkels van de buitenwereld voor nodig. Deze 'interne afleidingen' waren een aspect dat Joel over het hoofd had gezien, terwijl het ervoor zorgde dat zijn uitvinding maar beperkt werkte. Terug naar de tekentafel, dus.
Zijn oplossing was om een extra trilling in de bril in te bouwen, die gebruikers na verloop van tijd een tikje kan geven, net zoals bijvoorbeeld mogelijk is met de ‘Voelbare tijd’-functie op Apple Watches. Het is de bedoeling dat gebruikers daardoor weer 'terugkeren' naar de werkelijkheid. Via een Oasis-app moeten gebruikers kunnen bepalen om de hoeveel minuten ze het tikje voelen. Die app kan overigens ook worden gebruikt om de vignettering aan te passen en focusdata van gebruikers te zien, zegt Joel. "De app houdt bij wanneer mensen de bril gebruiken en toont vervolgens per dag hoe lang ze zich hebben gefocust."
