N, hoe staat het ermee?

Prijsdalingen

Sinds het vorige artikel zijn zo goed als alle 802.11n-producten voorzien van firmware volgens de 2.0 draft. Dat bevordert de onderlinge werking aanmerkelijk. Het grootste verschil tussen 1.0 en 2.0 is de manier waarop de routers omgaan met gebruik van het 40 MHz kanaal; zoals je wellicht nog weet was in de 1.0-versie nog niet vastgelegd hoe dit kon worden ingedeeld, in 2.0 is dat wel het geval. Hoewel we hierboven schreven dat schetsversie 3.0 van de standaard net is vastgesteld, kan het nog wel een jaar duren voordat we producten die deze ondersteunen in de winkel terugzien.

Nu de specificaties zo goed als vastliggen, zien we dat fabrikanten van chipsets (Atheros, Broadcom, Intel, Marvell, Ralink) zich toeleggen op verkleining en vereenvoudiging van het productieproces. De eerste single-chipoplossing is alweer aangekondigd. In de voetsporen van deze ontwikkeling zien we een daling van de gemiddelde prijs: kostte een 802.11n-router in onze eerdere test al snel 150 euro, nu zijn prijzen rond de 100 euro eerder regel dan uitzondering, terwijl merken die zich richten op de budgetmarkt al producten voor 75 euro of minder hebben gelanceerd.

Een manier om modellen voordeliger te maken, is bezuinigen op het aantal zenders en ontvangers in routers en adapters. De 802.11n-standaard heeft in theorie ondersteuning voor vier zenders en vier ontvangers per apparaat, maar dat is weinig kosteneffectief: de toename in prestaties staat niet in verhouding tot de productiekosten. Over het algemeen is een 3x3 apparaat, met drie zenders en drie ontvangers, qua prestaties de beste keuze. Desalniettemin zien we ook 2x3 apparaten, met een zender minder. Dat heeft direct invloed op de reikwijdte en maximaal haalbare snelheid; wel moeten we opmerken dat het aantal zend- en ontvangstunits niet alles zegt. De intelligentie van de firmware, snelheid van de processor en afmetingen van de antennes zijn ook van invloed. Helaas zijn fabrikanten zelden duidelijk over de hoeveelheid zenders en ontvangers er in hun apparaten. Aan het aantal antennes valt het hoe dan ook niet zonder meer te zien: een derde antenne kan er alleen voor ontvangen opzitten, of een apparaat kan de antennes geïntegreerd hebben.

Dual band

Voor deze test waren ze nog niet beschikbaar, maar diverse fabrikanten hebben al zogenaamde dual-bandapparaten aangekondigd. Deze zijn voorzien van aparte radio's voor gebruik van de 2,4 en 5 GHz frequenties. Dat maakt ze potentieel downwards compatible met de 802.11a-standaard (die immers ook op 5 GHz werkt), maar veel belangrijker is de beschikbaarheid van een relatief weinig gebruikt kanaal voor het verzenden van zaken die een constante hoge doorvoersnelheid vereisen. Denk aan Voice over IP en High Definition Video-verkeer, waar elke hapering direct hoor- en zichtbaar is. Hoewel routers met deze technologie aanvankelijk weinig goedkoop zullen zijn, wordt dit wel dé oplossing voor wie louter een draadloos netwerk wil gaan aanleggen en daarvan intensief gebruik wil gaan maken. Een andere aanpak om de snelheid op te voeren zien we in aangekondigde 450 mbit/s routers, die een 3x4 of zelfs 4x4 zender/ontvanger-combinatie beloven.

Ondertussen is het vooral reikhalzend uitkijken naar mesh-technologie. Hierbij beschikt elk apparaat in een draadloos netwerk over de mogelijkheid data door te sturen naar een ander apparaat: in plaats van een groot aantal één op één verbindingen met een router of een access point, kan dan bijvoorbeeld de adapter in een notebook halverwege het huis dienen als doorstuurstation naar de PC aan de andere kant van het huis. Het zal echter nog wel even duren voordat we daarover kunnen beschikken.