E-readers vergelijkingstest

Voorgeschiedenis

De geschiedenis van elektronische boeken en boeklezers gaat echter verder terug dan een middelgroot aanbod van relatief obscure merken. De eerste e-reader was misschien wel de Sony Bookman, geïntroduceerd in 1990 en een variant op de destijds populaire Discman ofwel draagbare CD-speler. De Bookman (en de vergelijkbare Data Discman) waren voorzien van een CD-ROM drive, een priegelig toetsenbord en een ouderwets monochroom LCD-scherm. Relatief groot, zwaar, duur en zonder veel leesmateriaal was het een weinig succesvol concept; het hielp weinig dat het scherm zowel qua formaat als qua scherpte niet erg geschikt was om lange teksten van te lezen.

Ook Apple’s Newton MessagePad, een vroege PDA (personal digital assistant) was geschikt om digitaal te lezen, maar ook dit apparaat slaagde er niet in het concept naar het grote publiek te brengen. Dat was wellicht mede te danken aan het feit dat Apple het experiment met de Newton tamelijk snel weer stopzette.

Eind jaren ’90 van de vorige eeuw probeerden diverse merken het nog eens, waarvan alleen de Franklin eBookMan nog vermeldenswaard is. Deze variant op de toen populaire PDA’s zoals de Palm serie beschikte over 8 of 16 MB geheugen en een 3,2 inch LCD scherm met optioneel backlight. Met een resolutie van 200x240 beeldpunten bedroeg de effectieve scherpte 97,6 PPI (pixels per inch), vrij indrukwekkend voor die tijd.

Franklink eBookMan

Het universele nadeel van al deze elektronische boekenlezers uit begin jaren '90 was de gebruikte schermtechnologie: LCD’s verbruiken relatief veel energie, vereisen een backlight wat zorgt voor een onrustig beeld en hebben bovenal een tamelijk laag oplossend vermogen: het aantal beeldpunten per vierkante inch is beperkt. Een belangrijke reden voor de trage opkomst van digitale boeken moet dan ook gezocht worden in de late introductie van een geschikte beeldschermtechnologie.