Workshop: Zelf filmen in 3D

Vuistregels voor 3D filmen

Filmen in 3D kan grotendeels hetzelfde als in 2D, maar om te zorgen dat je publiek niet misselijk wordt, zijn er een paar regels om rekening mee te houden. Ten eerste is in- en uitzoomen geen goed idee. Buiten het feit dat het synchroniseren van de zoom op twee camera’s erg lastig is, heeft inzoomen bij 3D beelden een oncomfortabel gevoel tijdens het terugkijken: voor onze hersenen lijkt het niet te kloppen wat er gebeurt.

Snelle camerabewegingen zijn ook uit den boze, de extra diepte-informatie in 3D beelden maakt dat het onze hersenen al snel te veel wordt, met wederom misselijkheid als mogelijk gevolg. Ook korte shots van een paar seconden werken niet in 3D, onze hersenen hebben even nodig om een 3D beeld goed te interpreteren. Maak dus altijd shots van een seconde of vijftien. Tijdens het monteren kan je dat terugbrengen naar zeven tot tien seconden, maar maak er geen MTV-clip van!

Een laatste punt waar je rekening mee moet houden is de afstand tot je onderwerp. Richt je beide camera’s recht vooruit (geen convergentie), zorg er dan voor dat je minimaal vijftig keer de afstand tussen de twee lenzen aanhoudt tot het onderwerp dat je filmt. In ons voorbeeld waarbij de afstand tussen de lenzen zes centimeter is, betekent dat dus een afstand tot het onderwerp van minimaal drie meter.

Video monteren

Als we eenmaal gefilmd hebben, willen we het resultaat natuurlijk op een 3D televisie tonen. We hebben echter twee camera’s met beide losse beelden en daar kan een 3DTV niets mee. De meest voor de hand liggende manier is daarom om de beelden van de twee camera’s samen te voegen in één beeld in side-by-side 3D formaat. Dat wil zeggen dat we één videobestand maken met een resolutie van 1920x1080 beeldpunten, waarbij de linkerhelft gebruikt wordt voor het beeld van de linkercamera, en de rechterhelft voor het beeld van de rechtercamera. Alle 3D televisies kunnen overweg met beelden in side-by-side formaat en hebben de mogelijkheid om beide beelden van elkaar te scheiden en op te rekken tot volledige resolutie, om ze vervolgens in 3D weer te geven.

Het enige nadeel van side-by-side 3D is dat elk oog feitelijk naar een opgerekt beeld van 960x1080 kijkt en dat de scherpte dus de helft is van een normaal Full HD beeld. Helaas is daar voorlopig moeilijk omheen te werken: alleen via HDMI 1.4 is het mogelijk om middels ‘frame packing’ beelden met dubbele resolutie uit te sturen en zo wél echt Full HD voor elk oog te creëren. Maar om die beelden uit te sturen is dus  een HDMI 1.4 apparaat nodig en bovendien is er nog geen (betaalbare) software om beelden in die resolutie te genereren. Daar komt nog eens bij dat onze Flip camera’s in 720p opnemen en dus sowieso niet Full HD zijn. Kortom, side-by-side 3D is de meest voor de hand liggende optie.

Een side-by-side 3D bestand bevat beide beelden binnen de ruimte van één normaal (HD) beeld. De TV herkent dit signaal, haalt de beelden uit elkaar en geeft ze op volledig scherm weer.