HDI Dune HD Max en Smart review

Popcorn Hour vs HDI

De verschillen tussen de C-200 en de Primes zitten niet zozeer op het technologische vlak. Op papier zijn de twee aan elkaar gewaagd: beide hebben een Sigma SMP864x processor, beide hebben het 43 cm brede formaat van full size HiFi-componenten, beide bieden de mogelijkheid een harde schijf in te bouwen, beide kunnen volledige Blu-rays (inclusief menu’s afspelen). Althans, op papier. In de praktijk moest je bij HDI voor het juiste model kiezen (de BD Prime) en bij Popcorn Hour zelf een BD-ROM station inbouwen. Dat moest ook nog eens het juiste type zijn.

Popcorn Hour C-200

Waar de C-200 min of meer ontworpen was om in en mee te knutselen, was de BD Prime dat nadrukkelijk niet: zelf inbouwen van een harde schijf betekende verbreken van het garantiezegel, met alle gevolgen van dien. Dat was ook logisch, want intern was de BD Prime eerder te vergelijken met een standaard A/V-component dan een computer – de voeding was bijvoorbeeld niet afgeschermd. Bij de C-200 was hierover in ieder geval een plastic kap geplaatst.

HDI Dune BD Prime 3.0

Koos je voor de BD Prime, dan had je een complete Blu-ray speler met ingebouwde mediaspeelfunctie – de C-200 was een mediaspeler waarin je een Blu-ray station kon plaatsen, zij het ten koste van de standaardvoorziening van een hot-swap bay voor een 3,5 inch harddisk. Later introduceerde Syabas een rack waarin zowel plaats is voor een slimline optisch station als voor een 3,5" harde schijf.

Licenties

Dit onderscheid kwam ook tot uitdrukking in de Blu-ray licentie. Blu-ray licenties zijn een onoverzichtelijk doolhof, met aparte licenties voor de AACS versleuteling, de codec, de bestandsdragers en ga zo maar door. Popcorn Hour koos voor een route waarmee de C-200 een licentie vergelijkbaar met die van PC BD software kreeg: hiervan moeten de decryptie (AACS) sleutels elke 18 maanden vernieuwd worden. HDI bewandelde een ander, duurder pad en eindigde met een volledige Blu-ray licentie voor de BD Prime. Het bedrijf plukt daar feitelijk nog steeds de vruchten van, want als volledig licentiehouder kan het ook producten zonder Blu-ray loopwerk functionaliteit geven, die ze mogelijk eigenlijk niet zouden moeten hebben. Zoals daar zijn BD+ (een verbeterde versie van de encryptie) en BD Java.

Wie zijn of haar nieuw aan te schaffen mediaspeler dus ook als Blu-ray speler wilde gebruiken, was beter uit met de BD Prime. Popcorn Hour is echter mede populair geworden door toevoegen van veel door gebruikers gevraagde functies – de C-200 blinkt dan ook uit door de mogelijkheid deze te gebruiken als NAS, of om hem zelfstandig bestanden te laten downloaden. Daarnaast heeft het apparaat een enorme hoeveelheid aan instelmogelijkheden en configuratieopties. HDI koos een andere benadering, waarbij zeker niet beknibbeld is op functionaliteit, maar de nadruk wel meer lag op de basisfunctionaliteit (mediabestanden afspelen) zo goed en pijnloos als mogelijk te maken. Dat onderscheid kwam ook tot uitdrukking in de interface: Syabas gebruikte de eigen, HTML-gebaseerde NMT-software, met relatief ruime mogelijkheden voor eindgebruikers om eigen aanpassingen te maken door middel van plug-ins, terwijl HDI een eigen, meer gesloten interface ontwikkelde. Aanpassen van het uiterlijk behoorde tot de mogelijkheden, maar extra functionaliteit toevoegen niet echt.

Concluderend kunnen we stellen dat waar de C-200 gericht was (en is) op de hobbyist die eventueel bereid is zelf een optisch station te monteren, de producten van HDI eerder mikken op de gebruikers die een apparaat willen dat gewoon werkt. De Dune HD Max en HD Smart werden eind 2010 geïntroduceerd en kregen onlangs een flinke firmware-vernieuwing. Tijd om deze mediaspelers eens nader te bekijken.