Inleiding
De vorige keer dat we op Hardware.Info aandacht aan Bluetooth besteedden is maar liefst acht jaar geleden. Het is dus hoog tijd om de basisbegrippen weer eens op een rijtje te zetten en te kijken welke ontwikkeling deze draadloze standaard heeft doorgemaakt.
De geschiedenis van Bluetooth begint in 1994. De Nederlandse elektrotechnicus Jaap Haartsen werkt op dat moment voor het Zweedse Ericsson aan een technologie om een draadloze verbinding mogelijk te maken tussen een telefoon en een headset. De technologie moest echter meer kunnen; feitelijk moest het een alternatief worden voor bekabelde lage-bandbreedte verbindingen tussen allerlei apparaten die zich dicht bij elkaar bevinden. Als tijdelijke werknaam voor het project wordt de naam van Vikingkoning Harald Blåtand gekozen. Zoals we ruim vijftien jaar later weten is die naam blijven hangen en is de technologie nog altijd bekend onder de naam Bluetooth.
Special Interest Group
Ericsson was halverwege de jaren negentig uiteraard niet de enige partij die werkte aan draadloze alternatieven voor verbindingen zoals de aloude RS-232 seriële interface. Bij IBM, Intel, Toshiba en Nokia werd gewerkt aan vergelijkbare projecten. Omdat het voor al deze bedrijven duidelijk was dat de markt gebaat was bij één standaard, werd besloten de krachten te bundelen. Dat leidde in 1998 tot de oprichting van de Bluetooth Special Interest Group (Bluetooth SIG), het orgaan dat de verdere ontwikkelingen van de standaard zou coördineren en de intellectuele eigendommen en merken zou beheren. Een jaar later sloten ook 3Com, Lucent, Microsoft en Motorola zich aan. In dat jaar werd ook de eerste Bluetooth specificatie afgerond en geïntroduceerd. Bluetooth 1.0 was een feit!
Bluetooth maakt gebruik van de 2,4 GHz band, die ook gebruikt wordt door WiFi. Bluetooth is een pakket-gebaseerd protocol, waarbij één master device met meerdere slaves kan communiceren. Het master-apparaat is hierbij leidend wat betreft synchronisatie en het toebedelen van slots, tijdsperiodes waarin slave apparaten data mogen verzenden. In totaal kan een master-apparaat gelijktijdig verbinding maken met maximale zeven slaves.
