Raumfeld multi-room luidsprekers review: One S, One M, Stereo Cubes en Stereo M

Impressie: Raumfeld Stereo Cubes

Met de Stereo Cubes gaan we weer een stapje hoger in prijs, meer bepaald naar 500 euro. Die meerprijs horen wij in ieder geval niet. Je profiteert met de Cubes natuurlijk wel van de stereoweergave die de One M moet missen. Dat zorgt met name voor een minder directionele luisterervaring, met name van de vocalen. Hij is dan ook geschikt voor een iets grotere kamer. Het geluid heeft niet de body om een grote woonkamer adequaat van geluid te voorzien. Het stereovoordeel ben je echter snel vergeten. Het prettige open geluidsbeeld van de One M is afwezig. Vrijwel alle nummers in onze testselectie worden wat gesmoord en in het algemeen te laag weergegeven.

We vinden de Cubes eigenlijk niet bijster veel beter klinken dan de One S. Als je per se stereo wilt hebben, dan is het wellicht goed om te weten dat je twee One S’en ook in stereomodus kunt zetten. Je komt dan ook uit op 500 euro. Althans, als je ze niet tegelijkertijd koopt, want Raumfeld biedt een korting aan als je twee One S’en tegelijkertijd bestelt. Let wel, de One S legt het qua laagweergave wel af ten opzichte van de Cubes en vult een iets grotere kamer wat minder makkelijk.

Bovenstaande wil overigens niet zeggen dat de Cubes slecht klinken. Er zijn bijvoorbeeld behoorlijk wat instrumenten en geluidseffecten te plaatsen bij de Cubes. Door de wat gesmoorde weergave klinken de nummers echter niet echt fris en helder. De vocalen van de singer-songwriters in onze testselectie zijn ook niet echt fijn te beluisteren. Een uitzondering hierop is Hurt van Johnny Cash. Dat krijgt door de stereoweergave echt een extra dimensie, met name door de scheiding van de twee gitaren tussen de twee speakers. Verder zal het ook te maken hebben met de relatief zware stem van Johnny Cash, die weinig last heeft van de minpunten van deze speakers. Bij de muziek van Metallica en Bad Religion merk je ook nog niet zo heel veel van de minpunten van deze speakers. Daar ligt de nadruk toch behoorlijk op de onderste regionen van het spectrum. De Four Tops klinken echter niet goed, want missen dynamiek. Bij Nightrain mis je door de omfloerste weergave de energie die dit nummer normaal gesproken uit de speakers doet knallen. Rainbow klinkt saai, maar The Killers komen op een stereo-opstelling een stuk beter tot hun recht dan wanneer het van een enkele bron afkomstig is, al is de baslijn nog altijd te overheersend aanwezig. Low weet niet te overtuigen. De bas bonkt meer dan dat het een echte bas genoemd kan worden en de weergave weet het bereik van dit nummer niet echt overtuigend weer te geven. Trance mist ten slotte ook de intensiteit in het laag die dit soort muziek kenmerkt.