Raumfeld multi-room luidsprekers review: One S, One M, Stereo Cubes en Stereo M

Impressie: Raumfeld One S

De One S klinkt voor zijn prijs uitstekend, al is de One S niet helemaal uitgebalanceerd m.b.t. het laag. In sommige nummers wordt dat door de DSP niet helemaal goed aangeboden aan de drivers, waardoor de weergave wat omfloerst en gesloten klinkt. In het algemeen is de definitie zeker niet slecht. Het bereik overtuigt eveneens. Het geluidsbeeld is wel vrij ‘krap’, waardoor het de plaatsing van de afzonderlijke onderdelen niet evident is. De nadruk ligt over het algemeen op het midden, zonder uitschieters in het hoog of het laag, al zijn er zeker nummers die wat uit de bocht vliegen. Het geluid klinkt nog wel vrij directioneel, maar dat is ook niet echt vreemd gezien het formaat. Raumfeld richt zich met deze speaker op keukens en badkamers. Een veel grotere ruimte kan deze speaker ook niet vullen, al is het ook zeker nog wel een optie voor een slaapkamer.

De weergave van Metallica’s Fight Fire With Fire is vrij goed. De One S maakt hier geen donkere, gedempte soep van, maar weet nog behoorlijk wat definitie te bewerkstelligen. Hoog is vrijwel afwezig in dit nummer, maar daar kan de One S weinig aan doen. De soul van de Four Tops komt kraakhelder uit de One S, wellicht zelfs iets te schel. Op de weergave van Generator is op zich ook weinig aan te merken. Wat de One S hier met name goed doet, is de vocalen de juiste plaats in de weergave geven. Hierdoor zijn ze erg goed te verstaan, iets wat zeker geen gegeven is bij dit nummer. Jim Croce’s I Got A Name klinkt erg fris uit de One S. Hetzelfde geldt voor Ray Lamontagne. De focus op het midden is duidelijk erg gunstig voor muziek van singer-songwriters, die over het algemeen gericht is op de vocalen.

Door de nadruk op de vocalen komt de toch al zeer schelle stem van Axl Rose er in Nightrain op sommige momenten oncomfortabel schel uit. De balans tussen de frequenties ontbreekt in dit nummer. Het lijkt hier wel of het midden grotendeels weggevallen is. I Surrender klinkt wat dunnetjes, maar dat heeft eerlijk gezegd ook te maken met hoe dit nummer is opgenomen. De scheiding tussen de frequenties en de definitie ervan is wel netjes. The Killers klinken juist weer wat bass-happy. Alles loopt wat in elkaar over. Veel speakers die we de afgelopen tijd hebben beluisterd, hebben moeite met dit nummer overigens. Dit nummer levert geen prettige luisterervaring op. Voor Hurt van Johnny Cash geldt ook dat de nadruk op de vocalen het nummer goed uit de verf doet komen. Ook het aanzwellen van de baslijn bij het refrein zorgt niet voor een overheersend laag, al zit hij wel op het randje.

Als we aankomen bij de muziek die zwaar leunt op de bas, dan doet de One S zeker zijn best om er wat van te maken, maar schiet hij toch tekort. Bij Low schiet het laag wat uit de bocht en bonkt meer dan dat het echt een goede bas is. Bij Timber is dat iets beter, maar daar neemt hij nog wat meer van de weergave mee in het laag, waardoor het rond die frequenties een beetje een rommeltje wordt. Armin van Buuren en Tiësto overtuigen hier ook niet echt. Met de klassieke muziek die we hebben beluisterd, heeft de One S over het algemeen weinig problemen. Als het wat heftiger wordt, bijvoorbeeld bij Orff’s Carmina Burana, heeft de speaker het wat lastiger om een overtuigend geluidsbeeld neer te zetten.