Inleiding
Lange tijd waren de ontwikkelingen op het gebied van PCI-Express niet heel spannend voor de consument. Snellere standaarden waren altijd al jaren in gebruik voordat videokaarten er daadwerkelijk van begonnen te profiteren. Nu zijn er echter veel meer apparaten die gebruikmaken van deze rappe interface, zoals m.2-ssd's en docks via thunderbolt. De honger naar meer bandbreedte lijkt niet te stillen, dus bekijken we wat de toekomst voor ons in petto heeft.
PCI-Express is al jaren één van de snelste manieren om hardware aan te sluiten op je pc. Videokaarten maken dan ook al jaren gebruik van deze bus, maar ook de verbinding tussen de processor en de chipset loopt bijvoorbeeld via een op PCIe gebaseerde standaard. In de afgelopen jaren zijn daar bovendien ssd's bijgekomen, aangezien de sata-interface voor de snelste modellen een bottleneck vormde.
Tot nu toe betekende elke nieuwe revisie van PCI-Express een verdubbeling van de bandbreedte en ook bij PCIe 4.0 is dat weer het geval. Bij versie 3.0 zette PCI-SIG, de organisatie achter de PCI-Express standaard, een rigoureuze stap door de codering van het signaal op de schop te gooien. Deze nieuwe codering zorgde voor enige vertraging bij de ontwikkeling van die revisie, maar heeft wel de weg vrijgemaakt voor verdere snelheidsverhogingen in de toekomst.
Voor die overstap maakte PCI-Express gebruik van een zogenaamde 8b/10b-codering, wat inhoudt dat er voor elke acht bits (één byte) aan data tien bits werden verstuurd. Effectief was er dus sprake van een overhead van 20%, die nodig was voor foutcorrectie. Vanaf PCIe 3.0 wordt er voor elke 128 bits (16 bytes) in totaal 130 bits overgebracht, waarmee de overhead terug is gebracht naar maar ongeveer 1,5%. De foutcorrectie is grotendeels overgenomen door het corrigeren aan de hand van gekende afwijkingen. Zodoende zijn er veel lagere kloksnelheden vereist om hoge bandbreedtes te bieden.
