Intel Lakefield op de testbank: is Intels 'big.LITTLE' de toekomst van de CPU?

Lakefield in de praktijk

Om de Intel Lakefield-processor op de proef te kunnen stellen, ontvingen we één van de eerste laptops waarin hij wordt toegepast, namelijk een Samsung Galaxy Book S. Nu verkoopt Samsung al de nodige jaren geen laptops meer in de Benelux, maar om kennis te maken met de techniek erin voldoet hij natuurlijk prima.

Samsung Galaxy Book S

De Galaxy Book S is een 950 gram lichte 13"-laptop, die wordt verkocht in een Arm-variant met een Qualcomm Snapdragon 8cx-processor en een x86-editie zoals we die vandaag bespreken, met een processor van Intel. Het is een luxe notebook met een full hd-touchscreen, 512 GB eUFS 3.0-opslag en niet te vergeten een dunne, grotendeels metalen behuizing.

Qua connectiviteit is de laptop voorzien van de nieuwste technieken, zoals wifi-6 (2x2) en tweemaal usb-c. Naast een headphone-jack en een microsd-slot voor opslaguitbreiding zijn dat gelijk de poorten waar je het mee moet doen. Adapters naar hdmi en usb-a worden meegeleverd in de doos, maar dit is geen apparaat voor wie nog dagelijks allerhande apparatuur aan wil sluiten. Met het always-on-principe (openklappen is direct kunnen werken) is de Galaxy Book S eerder bedoeld voor wie vaak onderweg is, al ontbreekt het 4G-modem waar de Qualcomm-versie wel over beschikte.

Het grote verschil met de Snapdragon 8cx-editie, waarvan de processor overigens beschikt over vier snelle Cortex-A76-cores en vier zuinige Cortex-A55-kernen, is uiteraard dat reguliere Windows-programma's native kunnen worden uitgevoerd. 32-bit software moet op het Arm-apparaat worden geëmuleerd en bij 64-bit programma's is dat niet eens een optie; die draaien simpelweg niet op de Galaxy Book S met de Qualcomm-chip. Zeker in de creatieve hoek is 64-bit steeds vaker vereist.

Het innerlijk van de Samsung Galaxy Book S met Intel Lakefield

'Snapt' Windows een hybride processor?

In het verleden hebben we nog wel eens gezien dat de Windows-scheduler, die taken verdeelt over de beschikbare cores, niet goed om wist te gaan met ingewikkelde configuraties - denk aan hyperthreaded versus fysieke cores, of het 'snelste core'-principe dat AMD en Intel tegenwoordig toepassen. Om te kijken wat er in de praktijk gebeurt met de snelle Sunny Cove-core en de vier langzamere Tremont-cores, hebben we de kloksnelheid per type core vastgelegd tijdens vier PCMark 10-deeltests.

De grafiek hierboven start bij de webbrowse-test, waarbij de krachtige core duidelijk wordt aangeslingerd op het moment dat er een nieuwe pagina wordt ingeladen. Tijdens rustige momenten nemen de zuinige cores het over of klokken beide clusters terug. In het volgende vak worden diverse programma's (kantoorsoftware, GIMP) meerdere malen opgestart. Dergelijke 'bursts' komen volledig voor de rekening van de grote core.

Bij de videobewerkingstest zien we een gemengder beeld. Soms levert de Sunny Cove-core piekprestaties, op andere momenten zijn alle cores aan het werk. Tot slot is de rendertest een uitstekend voorbeeld van een workload die juist volledig op de vier zuinige cores wordt uitgevoerd, aangezien die langdurig veel cores kan belasten.