Thunderbolt 1 & 2
De Thunderbolt-standaard werd in 2009 onthuld als een Intel-project met de naam Light Peak. Deze technologie moest een combinatie van optische en reguliere overdrachtsmethodes mogelijk maken op het gebied van pc’s en randapparatuur (kabels en glasvezel). De ontwikkelaars ontdekten echter snel dat hun prototypes met standaard koperen bedrading de gewenste resultaten behaalden, waardoor de nood aan een (dure) optische oplossing verdween.
In februari 2011 introduceerde Apple zijn nieuwe MacBook Pro-notebooks. Dit waren de eerste toestellen die beschikten over de nieuwe i/o-technologie, die de naam Thunderbolt kreeg. De eerste generatie maakte gebruik van een mini displayport-connector. Via deze aansluiting was het mogelijk om beelden of andere gegevens door te sturen, met een maximale snelheid van 10 Gbps. Enkele maanden later onthulde de fabrikant de nieuwe generatie iMacs, die eveneens beschikte over de interface.
Thunderbolt 3 met type-c naast de oudere varianten met mini displayport
De komst van Thunderbolt 2 in juni 2013 bracht enkele belangrijke veranderingen met zich mee. Ten eerste maakte de nieuwe generatie een gelijktijdige overdracht van bestanden en videodata mogelijk. Dit werd bereikt door de twee bidirectionele kanalen van 10 Gbps van de eerste generatie te combineren in één 20Gbps-kanaal. Daarnaast kon de tweede generatie overweg met de nieuwste displayport-standaard en 4k-resolutie, wat relatief vroeg was.
De Z87-Deluxe/Quad van Asus was het eerste consumentenproduct met Thunderbolt 2.
Hoewel de totale bandbreedte niet veranderde, bleek snel dat de nieuwe versie betere prestaties bood dan andere soortgelijke kabels van die tijd. Aangezien de bandbreedte en connector onveranderd zijn gebleven, is Thunderbolt 2 compatibel met zijn voorganger. Het eerste consumentenproduct met de nieuwe specificatie was het Z87-Deluxe/Quad-moederbord van Asus (augustus 2013). Later in het jaar volgde Apple met de 2013 Retina MacBook Pro.
