Touchscreen monitoren: achtergrond en review

Optische sensors

Vooral uit het oogpunt van kosten worden bij grotere schermen vaak optische sensors gebruikt. Hierbij wordt in minimaal twee  naast elkaar liggende hoeken een camera geplaatst, die vlak over het scherm richting de tegenoverliggende hoek kijkt.  Bij PC monitoren wordt er in de meeste gevallen voor gekozen om de cameraatjes in de bovenhoeken van het scherm onder te brengen. Beide kijken dan in een hoek van negentig graden opzij en naar beneden. De randen aan zijkanten en de onderzijde zijn voorzien van infraroodleds, die licht richting de twee camera’s uitsturen.

Wanneer nu een vinger het scherm raakt zien de camera’s dit omdat de ‘lichtrand’ onderbroken wordt. Door de gegevens ban beide camera’s samen te voegen, kan door middel van een driehoeksberekening razendsnel de exacte positie van het aanraakpunt berekend worden. Schermen die gebruik maken van optische sensors zijn altijd makkelijk te herkennen. Omdat de camera’s en de infrarood LEDs net vóór het scherm liggen, hebben monitoren die hier gebruik van maken altijd een diepe rand die minimaal een halve centimeter naar voren komt ten opzichte van het LCD paneel.

Voordelen

Het grote voordeel van optische sensortechnologie is dat de technologie niet of nauwelijks duurder wordt bij toenemende schermgroottes. Zolang de resolutie van de gebruikte camera’s maar volstaat om de aanraakpunten nauwkeurig genoeg te bepalen, geldt dat bij grotere schermen eigenlijk alleen meer infrarood LEDs nodig zijn, en die kosten zijn te overzien. Dit kostenaspect is dan ook de voornaamste reden dat nieuwe touchscreen monitoren in het betaalbare segment eigenlijk allemaal gebruik maken van optische sensors. Een minstens zo groot voordeel is dat het scherm niet voorzien hoeft te worden van aanraakgevoelige lagen, zodat de beeldkwaliteit dus ook niet negatief beïnvloed wordt.

Nadelen

Nadelen heeft de optische technologie ook. Wanneer er maar twee camera’s gebruikt worden, is het aantal aanraakpunten dat gelijktijdig geregistreerd kan worden beperkt. Dit komt omdat er zogenaamde ghost punten waargenomen worden bij meerdere gelijktijdige aanrakingen.  Wanneer zich één vinger op het scherm bevindt ‘zien’ beide camera’s uiteraard elk één punt, en kan eenvoudig berekend worden om welk coördinaat het gaat. Raak je het scherm op twee punten aan, dan zien beide camera’s ook twee punten, maar is in eerste instantie niet  altijd duidelijk hoe de punten  van beide camera’s bij elkaar passen. Bij twee gelijktijdige aanrakingen zijn er, afhankelijk van de posities op het scherm drie of vier mogelijke coördinaten, bij drie aanrakingen worden dat er potentieel meteen al negen. Met behulp van slimme software algoritmes is het bij gebruik van twee camera’s mogelijk om maximaal twee ghost punten te achterhalen; om meer punten te kunnen registeren is een derde of vierde camera nodig. In de praktijk betekent dit dus dat optische systemen met twee sensoren beperkt zijn tot het registreren van twee gelijktijdige touch-punten.