Passieve en actieve Matrix LCD
LCD-technologie voor grotere beeldschermen begon zijn opmars in de jaren tachtig met zogenaamde passieve matrix-displays. Passieve LCD-schermen bestaan uit rijen en kolommen pixels, die als een grid (raster) worden aangestuurd. Elke verticale kolom heeft hierbij één elektrisch aanstuurcircuit, net als elke horizontale rij. Door gelijktijdig een rij en een kolom aan te sturen, wordt de pixel op het kruispunt van beide aangestuurd. Dit proces herhaalt zich voor elke pixel om een compleet beeld op te bouwen, waardoor deze technologie traag is, met veel bewegingsonscherpte als gevolg.
Tegenwoordig worden schermen met een passieve matrix alleen nog toegepast in apparaten waarbij de verversingsfrequentie niet hoog hoeft te zijn en lage kosten zwaar wegen. Voor beeldschermen in de breedste zin van het woord worden tegenwoordig actieve matrixschermen toegepast. In de meeste gevallen gaat hier hierbij om Thin Film Transistor – ofwel TFT – schermen, waarbij elke subpixel een eigen transistor heeft. Hierdoor is het niet langer noodzakelijk alle pixels individueel aan te sturen, maar kunnen complete rijen in één keer ververst worden. Door op het juiste moment alle transistors van de pixels op een specifieke rij aan te zetten en die op alle andere rijen uit te zetten, kunnen tegelijkertijd alle pixels op die rij van de juiste informatie voorzien worden, terwijl de pixels op de overige rijen niet van staat veranderen. Bij actieve matrixschermen wordt het beeld dus rij voor rij opgebouwd, in plaatst van pixel voor pixel. Niet alleen de responstijd is bij een dergelijk scherm sneller is dan bij een passief scherm, maar ook de helderheid en het contrast zijn door de snellere refresh rate van de individuele pixels beter.
