Inleiding
3D-printers bestaan al sinds de jaren tachtig van de vorige eeuw, maar zijn sinds een paar jaar ook voor consumenten bereikbaar. Twee jaar geleden besteedden we al aandacht aan dit fenomeen, maar nog altijd zijn er nog maar weinig mensen die een 3D-printer thuis hebben staan. Tijd om uit te zoeken wat er nu te koop is, in welke richting de technologie zich ontwikkelt en wat je er als consument nou precies mee kunt.
3D printing is een verzamelnaam voor verschillende technieken waarbij objecten worden vormgegeven door deze laag voor laag op te bouwen uit een basismateriaal. Basismaterialen kunnen hierbij variëren van uiteenlopende kunststofsoorten tot metalen, keramiek en zelfs eetbare grondstoffen. Met 3D printing kunnen fascinerende objecten gebouwd worden, die in sommige gevallen met traditionele spuit, giet of draai- en freestechnieken niet eens mogelijk zijn. De Zweedse autofabrikant Koenigsegg maakt voor haar nieuwste One:1 supercar bijvoorbeeld gebruik van een 3D geprinte turbo die intern zodanig ingewikkeld is, dat het naar eigen zeggen niet mogelijk was die middels traditionele productieprocessen te vervaardigen.
Koenigsegg maakt voor haar nieuwe supercar gebruik van een 3D geprinte Turbo.
Nadeel van 3D printing is dat het relatief langzaam en mede daardoor ook duur is, waardoor het voor seriematige productie nog nauwelijks wordt ingezet. 3D printing is echter ideaal voor het maken van producten waarvan er één of slechts een paar nodig zijn, en ook voor het maken van prototypes wordt 3D printing veelvuldig ingezet. Meestal verlaten dat soort prototypes de ontwerpstudio’s niet, zodat het grote publiek ze niet te zien krijgt, maar bijvoorbeeld in de Formule 1 gebeurt het met enige regelmaat dat er 3D-geprinte onderdelen op auto’s verschijnen die, indien ze goed blijken te werken, later via traditionele methodes van carbon worden geproduceerd. Vandaar de van oorsprong in de industrie gehanteerde aanduiding voor 3D-printen: rapid protoyping.
