F1 22 Review: Snoeiharde racetopper in dezelfde versnelling - Update

Zelfprogressie

Ook de daadwerkelijke moeilijkheid van de game wordt niet automatisch opgeschaald. Sterker nog, er is wat moeilijkheid en uitdaging betreft überhaupt geen gestroomlijnde progressie te vinden in F1 22.

Een game is heel kort door de bocht een puzzel die je moet oplossen en waar je vervolgens door wordt beloond; de puzzel moet steeds moeilijker worden terwijl jij beter wordt. In F1 22 ga je absoluut steeds beter begrijpen hoe je wagen werkt, wat goede racestrategieën zijn en hoe je nét drie tiende van een seconde van een rondetijd af kan schaven. 

De algemene puzzel wordt echter niet moeilijker; jij wordt beter, maar je tegenstanders niet. Althans: tenzij je zelf voor het opschalen van de uitdagingen zorgt. In het menu kun je assists aan- en uitzetten. Die assists zijn gebonden aan een overkoepelde moeilijkheidsgraad: Casual, Standard of Expert. Per moeilijkheidsgraad kun je spelen met de hulp die je krijgt.

Als beginner moet je bijvoorbeeld break assists gebruiken, anders vlieg je bij het minste of geringste uit de bocht. Je kunt ook de intelligentie van de AI aanpassen. Wil je een optimale, contextuele racehulp op de weg? Of wil je van alle zijwieltjes af om zo natuurgetrouw mogelijk te racen? Het kan allemaal, en dat is super.

Onze kritiek zit hem in het feit dat je het zelf moet regelen. Dat wordt pijnlijk duidelijk in de Career-modus, wanneer je na een tijdje zonder enige moeite een Grand Prix wint. Je moet dan zelf naar het menu gaan om de tegenstanders wat intelligenter te maken, omdat het anders te makkelijk is. Je moet zelf maar beslissen dat de automatische DRS en EBS maar eens door jou moeten worden geregeld. Kortom, er is geen gevoel van progressie omdat je zelf de progressie moet afkaderen.