Ingrediënten
Om maar direct van wal te steken, in het algemeen bestaat een DVD uit drie onderdelen: twee polycarbonaatlagen, één of meer (al dan niet half-doorlatende) metaallaagjes en een hechtingslaagje dat de twee helften bij elkaar zal houden. De samenstelling van deze materialen en de exacte soorten die gebruikt worden zijn afhankelijk van het formaat van de DVD. We zullen één voor één de gebruikte grondstoffen bespreken.
Hechtingslaagje
Dit hechtingslaagje is eigenlijk het belangrijkste onderdeel van de DVD. De levensduur van een DVD is sterk afhankelijk van de manier waarmee dit laagje is aangebracht en ook van de samenstelling van de lak die hierbij gebruikt wordt. Wanneer de gebruikte lak niet goed functioneert als isolator, zal corrosie van het gebruikte aluminium als reflecterend laagje bespoedigd worden door elektrolyse bij hoge temperaturen en een hoge vochtigheidsgraad. Als lak kunnen verschillende soorten organische stoffen gebruikt worden, een voorbeeld zijn acrylmengsels.
Hieronder zien we een schematische voorstelling van het verbinden van de twee polycarbonaatlagen van een DVD9 (waar er in dit voorbeeld goud wordt gebruikt als semi-reflecterend metaallaagje).
Een gedeelte van het productieproces waarbij de twee lagen worden gehecht.
Polycarbonaatlagen
Polycarbonaten zijn thermoplastische kunststoffen (kunststoffen die bij opwarming flexibel worden), maar ze onderscheiden zich van andere thermoplasten door hun hoge temperatuursbestendigheid. De belangrijkste eigenschappen van polycarbonaat verklaren waarom men juist deze stof heeft gekozen om te gebruiken in een DVD. Het heeft namelijk een zeer hoge transparantie, een goede warmte- en vochtbestendigheid en een hoog elektrisch isolatievermogen. Daarnaast is het vorm- en slagvast en is het goed bestand tegen veroudering. Een nadelige eigenschap; polycarbonaat kan slecht tegen oplosmiddelen. Het is met andere woorden dus niet aan te raden om je zojuist aangekochte DVD in een oplosmiddel te dompelen.
De productie van polycarbonaat gebeurt voornamelijk door de reactie van bisfenol A (gebaseerd op petroleum, een oliederivaat) en koolstofchloride. Het chloor dat tijdens de productie overblijft wordt als een verdunde zoutzuuroplossing teruggewonnen. Dit is een oplossing van waterstofchloride in water die ook zijn toepassing kent in het dagelijkse leven. Het voert in dit artikel te ver om in te gaan op de chemische aspecten van deze productie. Geïnteresseerden kunnen uiteraard altijd een e-mail naar de schrijver sturen om een meer gedetailleerde uitleg te krijgen.
In de fabriek van de DVD-fabrikant die wij bezochten wordt het polycarbonaat aangeleverd korrels met een diameter van ongeveer 2 mm. Ten tijde van het bezoek kostte 1 kg polycarbonaat korrels drie euro. Aangezien polycarbonaat een afgeleid product van olie is, is de prijs er ook sterk van afhankelijk. We hebben een spindel polycarbonaatkorrels meegekregen die afkomstig waren uit een zak van 60 kg die gescheurd was. Een totaal van 180 euro kon linea recta naar de prullenbak verwezen worden, want eenmaal aangetast door het stof dan in de lucht zweeft, mogen deze korrels niet meer in de productie gebruikt worden.
De polycarbonaatproductie is onderworpen aan zeer strenge veiligheidsnormen omdat er tijdens de reactie giftige gassen gebruikt worden. Daarnaast is bisfenol A (in feite een combinatie van twee fenol- of benzenolmoleculen) een gevaarlijke stof die moet worden vervoerd in vloeibare toestand, in thermisch geïsoleerde en verwarmbare tankwagens of containers.
