Inleiding
We kennen het fenomeen voornamelijk uit science fiction series als Star Trek (‘Tea. Earl Grey. Hot’), maar langzaam begint het realiteit te worden: apparaten die ‘uit het niets’ objecten kunnen produceren, die je met twee handen vast kunt pakken: 3D-printers. Gloednieuw is de technologie zeker niet: er wordt al ruim 20 jaar onderzoek naar gedaan. Nieuw is wel dat 3D-printers langzaam op een prijsniveau komen, dat ze voor kleinere bedrijven en consumenten enigszins betaalbaar worden. Grote kans dat het hebben van een 3D-printer over een jaar of 10 net zo gebruikelijk is als nu het hebben van een normaal exemplaar. Dat biedt veel nieuwe mogelijkheden, al zullen sommige bedrijfstakken het ook als een bedreiging zien.
Laag-voor-laag
Er zijn inmiddels al vele bedrijven bezig met de ontwikkeling van 3D-printers. Wie een mooie bedrag op de bankrekening heeft staan, heeft zelfs al ruime keuze uit aan te schaffen apparaten. In de basis werken die allemaal op dezelfde manier. Het startpunt is een 3D-tekening van een product op de computer. Zo’n ontwerp kan in tientallen programma’s gemaakt worden, van dure pakketten als 3DStudioMax tot gratis software als Googles Sketchup. Voordat een 3D-printer aan de slag kan, moet het 3D-model eerst in lagen worden verwerkt. In feite wordt het product virtueel in honderden of duizenden dunne, horizontale plakken gesneden. De 3D-printer zal het object daarna ook van onder naar boven, laag voor laag gaan opbouwen. Bij de nieuwste generatie zijn de lagen zo’n 0,1 mm dik, wat wel aangeeft dat de resolutie van gemaakte objecten al vrij behoorlijk is. Voor een object van 10 centimeter hoog, moet een 3D-printer in zo’n geval dus 1000 lagen produceren. Zijn alle lagen verwerkt, dan is het object klaar en kun je het uit de printer pakken.
De ZPrinter 650, één van de meest luxe professionele 3D-printers van dit moment.
