Drie high-end audiostreamers review: B&W Zeppelin Wireless, Sonos Play:5, Sony SRS-X99

Luisterimpressie Bowers and Wilkins Zeppelin Wireless

In het algemeen ligt de nadruk bij de Bowers & Wilkins Zeppelin Wireless duidelijk op het midden. Met name vocalen komen heel erg duidelijk uit deze speaker. Daarnaast zet hij een lekker ruimtelijk geluidsbeeld neer, met veel definitie over vrijwel het hele bereik. Instrumenten plaatsen in de ruimte lukt af en toe, maar ook dan niet enorm nauwkeurig. Een van de belangrijkste kenmerken van de Zeppelin is wat ons betreft dat dit een speaker is waar een zeer 'rustig' geluid uitkomt. Je kunt er lang naar luisteren zonder dat het ongemakkelijk wordt. Dit heeft voor een belangrijk deel te maken met de ruimte die in de weergave zit. Wat ons ook opviel tijdens het testen is dat het geluid relatief directioneel is. Niet zo directioneel dat je problemen hebt om er overtuigend een grote kamer mee te kunnen vullen, maar als je rond de speaker loopt, hoor je duidelijk verschillen in de weergave.

Gaan we meer in detail luisteren naar onze lijst met muziek, dan valt met name op dat het laag wat ondervertegenwoordigd is ten opzichte van de rest van het spectrum. Dat is uiteraard een keuze, maar het zorgt ervoor dat muziek die tot op zekere hoogte leunt op het laag er niet altijd even goed van afkomt. Zowel bij Fight Fire with Fire, Low, NWA als bij de nummers van Tiësto en Armin van Buuren mis je het laag toch wel een beetje. Dit betekent niet dat de speaker zijn werk niet doet. Integendeel zelfs, de subwoofer levert een technisch goede bas af. Hij wordt niet afgekapt en hij bonkt ook niet. Het is zo te horen de dsp die ervoor zorgt dat hij niet echt loskomt van de speaker. Dit zorgt ervoor dat deze speaker bij deze nummers, maar bijvoorbeeld ook bij Nightrain, net een tikje punch mist.

Qua definitie en ruimtelijkheid zit je bij de Zeppelin Wireless zoals gezegd wel goed. De zeer goed hoorbare lach na ongeveer 4 minuten in het nummer van Metallica, de knippende vingers bij de Four Tops en de in het algemeen verrassend ruimtelijke weergave van zowel Generator als I Surrender zijn hier goede voorbeelden van. De overduidelijke nadruk op de vocalen gooit her en der wel wat roet in het eten. Zo verdrinkt het akoestische gitaarloopje van Jim Croce een beetje in de stem van de zanger. Bij Ray Lamontagne en Johnny Cash is deze scheiding wel goed hoorbaar. 

Bij de klassieke stukken die we hebben beluisterd laat deze speaker geen duidelijke steken vallen. Het pianostuk van Chopin klinkt ook nergens schel, een bij andere speakers veel voorkomend geval. De hoorn en andere blaasinstrumenten in Beethoven klinken heel erg goed. Met name houten blaasinstrumenten hebben nog wel eens de neiging om schel te gaan klinken. Dat is bij deze speaker dus niet het geval. De roffel van de pauken in het stillere gedeelte na een seconde of 20 in Carmina Burana is goed te onderscheiden.