Drie high-end audiostreamers review: B&W Zeppelin Wireless, Sonos Play:5, Sony SRS-X99

Luisterimpressie Sonos Play:5

De Sonos Play:5 is een totaal ander beestje dan de Zeppelin Wireless, dat is meteen duidelijk. Waar de Bowers & Wilkins de nadruk duidelijk legt op de verfijning, wordt er bij de Sonos met name van dik hout planken gezaagd. Standaard overheerst het laag overduidelijk en staat ook de loudness nog aan. We zouden sowieso aanraden om dat laatste als eerste uit te zetten. Gezien de toch al zeer duidelijk aanwezige bas is de loudness-functie volstrekt overbodig, of je moet echt alleen maar naar bijvoorbeeld snoeiharde hardcore, trance, speed metal of drone metal luisteren. 

De Sonos Play:5 kan enorm hard, zonder dat daarbij vervorming optreedt overigens. Een kamer van 10x5 meter vult hij met gemak. Het geluid is ook duidelijk minder directioneel dan dat van de Zeppelin. Als je je best doet, dan kun je overigens nog wel een verschil in weergave horen afhankelijk van je positie. Dit viel ons met name op als we op een meter of 1,5 voor de speaker gingen staan en er dus feitelijk 'overheen' hingen. Het hoog valt dan duidelijk weg.

Deze speaker is in staat om een goed heldere weergave te realiseren, maar niet in de standaardinstellingen. Doordat er te veel van het midden naar het laag wordt gestuurd, klinken veel nummers in onze lijst met testnummers niet helemaal zoals ze zouden horen te klinken. In het geval van het nummer van Metallica resulteert dit in een wat omfloerste weergave, bij Jim Croce hoor je de baslijn simpelweg veel te goed. Bij Guns n' Roses horen we het laag zelfs een beetje bonken en bij Hurt doet het aanzwellen van de piano bijna pijn aan de oren. Even wat bijregelen in de equalizer-instellingen is dus een vereiste bij deze speaker, maar ook dan blijft het resultaat achter bij dat van de speaker van Bowers & Wilkins. Zo ruimtelijk als de Zeppelin wordt het echter nooit en ook de definitie haalt het niet bij die speaker. Dat is bijvoorbeeld goed te horen in het zachte gedeelte van Carmina Burana. De pauken roffelen daar niet echt, het is meer een langgerekt geluid. Bij de andere klassieke stukken valt het wat minder goed uit de verf komende eveneens op. Die missen wat body het hoog zit regelmatig tegen het schelle aan.

Waar de Sonos wel de vloer aanveegt met de Zeppelin, is bij de nummers die zwaar leunen op het laag. Straight Outta Compton, Low en de nummers van Armin van Buuren en Tiësto knallen uit de speaker. Toch is ook hier een minpuntje te noteren, want de bas wordt bij deze nummer ook wat 'afgekapt'. Dit is met name duidelijk bij de extreem laag dreunende bas in Low, een uitdaging voor vrijwel alle speakers die het zonder dedicated woofer moeten doen. De bas dreunt bij deze nummers door het afkappen niet lekker door en na.