Drie high-end audiostreamers review: B&W Zeppelin Wireless, Sonos Play:5, Sony SRS-X99

Sony SRS-X99

Sony zet met de SRS-X99 een speaker neer met een zeer goede definitie maar een af en toe wat benepen geluidsbeeld. Er zit wat minder scheiding tussen de frequenties en het hoog wordt duidelijk benadrukt. Ook bij deze speaker kun je af en toe instrumenten globaal plaatsen. Verder is het geluid het minst directioneel van de drie.

Je hoort de wat mindere scheiding goed als de intro van Fight Fire with Fire voorbij is. De speaker maakt van de midden-laag-weergave een beetje een brij. Op andere vlakken is de weergave juist weer heel erg duidelijk; de lach na zo'n vier minuten is het duidelijkst hoorbaar op deze speaker ten opzichte van de andere twee. Bij Bad Religion komt hetzelfde ‘probleem’ als bij Metallica om de hoek kijken. In het gitaarspel op de achtergrond is niet zoveel definitie waar te nemen als bij de Zeppelin. Het knippen van de vingers in het nummer van de Four Tops is erg goed te horen. Je hoort zelfs dat het meerdere mensen zijn die dit doen. Verder is de baslijn lekker op de achtergrond aanwezig en worden ook de vocalen zeker niet vergeten. 

Gaan we naar de singer-songwriters, dan komt Jim Croce er als geheel wat benepen uit. Toch zijn de afzonderlijke frequenties op deze speaker gek genoeg het best te onderscheiden van de drie speakers in deze test. Nightrain komt er zeer overtuigend uit, met lekker veel nadruk op de raspende vocalen van Axl Rose, zonder dat het schel wordt, terwijl de baslijn ook zeker niet wordt vergeten. Bij I Surrender komt het al eerder vastgestelde probleempje weer om de hoek kijken; dat klinkt als geheel wat onrustig. Bij Hurt overheersen de vocalen net te veel, waardoor het ongemakkelijk klinkt. De nummers die leunen op een beat, zoals dat van NWA en het nummer van Flo Rida overtuigen niet echt. Daarvoor is het laag simpelweg niet overtuigend genoeg. De bas wordt aan de onderkant wat afgekapt, waardoor die niet echt lekker doorkomt.

In het pianostuk van Chopin zitten de hoge noten dicht tegen het ongemakkelijke aan, uiteraard met name als ze hard aangeslagen worden. De blaasinstrumenten in het stuk van Beethoven vertonen eenzelfde gedrag. De zachtjes roffelende pauken in Carmina Burana zijn niet zo duidelijk te onderscheiden als bij de Zeppelin, maar nog altijd goed te onderscheiden.