Apple MacBook Air 2018 review: alles is nieuw, alles is hetzelfde

Toetsenbord, touchpad en scherm

Klappen we het scherm eenmaal open, dan ontvouwt zich een nieuwe wereld voor wie de oude MacBook Air gewend was - en een tamelijk bekende wereld voor wie al eens een 13-inch MacBook Pro van de jongste generatie onder de vingers had. Veel uit de duurdere lijn zien we hier namelijk terug, te beginnen met de derde iteratie van Apple's 'butterfly' schakelaar toetsenbord.

Grotere toetsen, maar wel butterfly-schakelaars

Hierover zijn al heel wat kolommen volgepend, en het toetsenbord heeft zijn fans en ... gebruikers die er minder positief over zijn.Objectief bezien is het een technologisch hoogstandje, want in een zeer geringe verticale ruimte heeft Apple iets gemaakt dat duidelijke feedback geeft, stabiel aanvoelt (veel notebook toetsen wiebelen een beetje op een centrale drager, niets van dat al bij deze schakelaars) en heel aardig tikt voor de casual typist. Bovendien zijn de toetsen in vergelijking met de vorige Air - volgens Apple - 17% groter, wat de trefzekerheid zou moeten vergroten. Ze zijn overigens echt groter: de 2017 Air had een linkershift van 15,4x20,3 mm, de nieuwe heeft 16,4x21,6 mm. Werden de eerdere generaties van dit toetsenbord nog geplaagd door plotseling niet meer (goed) functionerende toetsen door binnendringend vuil en vocht, de derde uitvoering zou daar geen last meer van moeten hebben door de aanwezigheid van een membraan onder elke toets, dat als aangename bijwerking heeft dat het toetsenbord minder rammelig klinkt.

Dit alles laat onverlet, dat het toetsenbord extreem weinig travel heeft, oftewel de afstand van niet ingedrukt tot helemaal ingedrukt. Een veeltypist, gewend aan een toetsenbord met meer travel, moet hier ernstig aan wennen. De voelbare klik van de schakelaars is daarbij ook niet per se een voordeel, het voelt alsof je meer kracht moet zetten dan gezien de geringe diepte vereist zou moeten zijn. Het zou ons niet verbazen als Apple toewerkt naar een toetsenbord waarbij elke toets een eigen taptic engine met force feedback heeft, en er dus helemaal geen mechaniek meer aanwezig is. Vermoedelijk gaan sommige mensen daar heel enthousiast van worden, wij hebben zo onze bedenkingen.

Prettige details

Waar de MacBook Pro's nog wel eens het verwijt krijgen dat de randen tijdens het typen in de polsen snijden, is dat dankzij de wigvorm van de Air niet aan de orde - de rand rond het toetsenbord is het zo scherp als bij de Pro's, maar omdat hij wegloopt naar onderen heb je er geen last van. Ook goed om te weten: de toetsenbordverlichting is zeer fraai, niet te fel met gelijkmatige verlichting. De helderheid is in 16 (!) stappen in te stellen, maar je kunt het ook automatisch laten regelen dankzij de ingebouwde omgevingslichtsensor.

Touchpad

Het touchpad ondertussen is een genot om mee te werken. Het is 20% groter dan in de vorige Air, en nu voorzien van Force Touch en bevat dus feitelijk geen mechanische schakelaars. Waar je kunt discussiëren over Apple's gekozen richting voor het toetsenbord, staat wat ons betreft als een paal boven water vast dat deze touchpad-implementatie veruit superieur is aan 'ouderwetse' mechanische varianten. Ook het bezwaar van de afwezigheid van aparte knoppen vervalt, want waar het indrukken van het touchpad zelf niet altijd even trefzeker is (soms activeer je een linkermuisknop terwijl je de rechter wilt hebben), is daar bij dit touchpad geen sprake van - onder Windows dan, bij MacOS gebruik je standaard maar één 'knop'.

Helaas heb je in Windows niet de beschikking over alle mogelijkheden die een Microsoft Precision touchpad zou bieden qua aanraakcommando's - je kunt het contextmenu openen door met twee in plaats van met één vinger te klikken (je kan dit ook doen door de rechteronderhoek van het touchpad hiervoor te definiëren) en daar houdt het wel mee op. Je kan ook maar beter 'tikken om te klikken' aanvinken, want anders is voor elke klik een nadrukkelijk 'indrukken' nodig. Het werkt, maar het is onvergelijkbaar met de ervaring direct uit de doos onder MacOS.

Beeldscherm

Het beeldscherm was hét pijnpunt geworden van de oude MacBook Air. Hoewel nog altijd van bovengemiddelde kwaliteit voor een tn-scherm, kon het geen gelijke tred houden met de full hd ips-exemplaren die tegenwoordig standaard zijn in Windows notebooks zolang je niet helemaal aan de onderkant van de markt winkelt. Het nieuwe model is een ips-exemplaar en heeft een - zoals Apple het uiteraard noemt - Retina display, met 2560x1600 pixels, goed voor 227 pixels per inch op de schermdiagonaal van 13,3 inch. In MacOS kan je schalen naar drie virtuele resoluties: 1680x1050, 1440x900 en 1024x600. In Windows kan je zoals gewoonlijk schalen met een bepaald percentage. Wij vonden de omgeving in de native resolutie wel erg klein, maar op 125% valt er uitstekend mee te werken en heb je effectief nog altijd 2048x1280 pixels aan werkomgeving. 

Hét nadeel van glas voor het scherm: het spiegelt.

Het scherm is op het eerste gezicht voortreffelijk: door de glasplaat die ervoor gemonteerd is en tot de randen doorloopt - overigens zonder merkbare ruimte tussen paneel en glas, dus ongetwijfeld gelamineerd - oogt het bijzonder contrastrijk. De kleurweergave is subjectief bezien ook prima, maar uiteraard kijken we verder dan onze neus lang is.

Beeldscherm testresultaten

We meten elk notebookscherm op dezelfde manier door, met behulp van een X-Rite i1 Display Pro colorimeter. De data die deze aanlevert lezen we uit met SpectraCal CalMAN 2018. Dat hebben we ook gedaan met de nieuwe MacBook Air en het levert enige interessante inzichten op. Zo komt de kleurruimte van het paneel overeen met de srgb-standaard, waar de Retina-schermen op de MacBook Pro's het grotere dci-p3 bereik aanhouden, dat ook op de iMacs standaard is. Apple behaalt een heel behoorlijke dekking van net geen 97%, wat voor aanmerkelijk meer verzadigde kleuren zorgt dan op de eerdere Airs. Het blijft wel nog duidelijk achter ten opzichte van wat de nieuwste Mac Pro's bieden, maar verschil moet er zijn.

Qua helderheid zijn de nieuwe Air-modellen beslist geen achterblijvertjes, maar met ruim 330 cd/m² behoren ze ook niet tot de top - zo bieden de MacBook Pro's nog een aanmerkelijk hogere helderheid. Er is echter uitstekend mee te werken, zolang je in het koffiehuis maar niet met het scherm naar de invallende zon gaat zitten. De zwartwaarde is niet bijzonder goed, maar wel een heel stuk beter dan bij de eerdere Air. Hierdoor vallen de contrastwaardes wat lager uit, maar feitelijk zijn de net geen 1000:1 resultaten prima - de concurrentie doet het op dit vlak beter, maar Apple haalt die achterstand ruimschoots in met de kleurkalibratie. Die is van zeer hoog niveau - de MacBook Pro's doen het nog beter, maar dat is een verschil waar je als gewone gebruiker echt niets van gaat merken. De grijskalibratie komt net boven de kritische grens van drie en we zien inderdaad dat het wit heel licht verkleurt naar rood - maar dat zien we eerder in de metingen dan op het scherm.

Kortom, het is een beeldscherm van topniveau, dat een laptop in deze prijsklasse waardig is. De hogere resolutie zorgt ervoor dat Apple de toppers uit de pc-wereld weer een nieuwe uitdaging biedt. Het verschil met het scherm van de oudere MacBook Air is enorm - hoewel we tal van gebruikers kennen die daarbij zweren, zullen die geen grotere reden hebben om hun vertrouwde apparaat op te geven, dan deze upgrade van het beeldscherm.