Bioscoop
Het vertonen van films in 3D is overigens niet nieuw; er worden al 3D voorstellingen in bioscopen gehouden sinds de jaren ’50. Tot dusver werd dat nooit echt een succes, omdat de beeldkwaliteit beperkt was. Inmiddels zijn er weer regelmatig 3D voorstellingen in de bioscoop, maar nu van een uitstekende kwaliteit. Veel computeranimatiefilms zoals Cars of recenter Up worden in een 3D versie uitgebracht. Maar ook speelfilms, zoals Avatar en Alice in Wonderland zijn in 3D vertoond op het grote scherm.
Het grote verschil met de oude vorm van 3D is de manier waarop het beeld gesplitst wordt voor het linker- en rechteroog. In plaats van scheiding op basis van kleur, werkt 3D in de bioscoop door polarisatiefilters. Die ken je van Polaroid zonnebrillen. Met een speciaal filter wordt hierin hinderlijke weerkaatsing van licht tegengehouden. In een 3D bril in de bioscoop bevinden zich twee filters, één die horizontaal gepolariseerd licht tegenhoudt, en één die verticaal gepolariseerd licht filtert. Doordat er wordt gewerkt met twee projectoren, laat elk brillenglas van één projector beeld zien. Wederom wordt aan elk oog net een ander beeld geleverd, onze hersenen doen hun werk en voilà: je ziet diepte in het geprojecteerde beeld. Deze techniek wordt ook wel ‘passieve filtering’ genoemd: het brilletje zelf bevat geen elektronica.
Een (semi)professionele 3D camera van Panasonic, duidelijk zijn de twee aparte lenzen voor het linker- en rechterbeeld zichtbaar.
Televisies laten maar één beeld zien. Het gelijktijdig vertonen van twee beelden zoals in de bioscoop met twee projectoren gebeurd is dan ook lastig. Daarom kiezen vrijwel alle televisiefabrikanten voor een andere technologie. Deze wordt ‘actieve filtering’ genoemd. De televisie moet het ‘linker-’ en het ‘rechterbeeld’ afwisselend laten zien en een actieve bril zorgt ervoor dat elk beeld bij het juiste oog terecht komt. De brillenglazen van zo’n actieve bril bevatten twee lcd schermpjes die razendsnel zwart kunnen worden gemaakt zodat er geen licht doorheen valt. De brillenglazen ‘sluiten’ zich dus. Vandaar dat de Engelse term voor dit soort actieve brillen ‘Shutterglasses’ is.
Wanneer de televisie een beeld laat zien dat voor het linkeroog bedoeld is, wordt het brillenglas voor het rechteroog zwart gemaakt, zodat alleen je linkeroog het beeld ziet. Wanneer even later het beeld voor het rechteroog wordt getoond op de tv, gaat juist het glas voor het linkeroog op zwart. Door de beelden van links en rechts razendsnel af te wisselen, zodat elk oog tussen de 50 en 100 beelden per seconde te zien krijgt, merken onze hersenen niet dat het beeld knippert. Beide ogen zien dus een ander beeld dat door onze hersenen wordt samengevoegd tot één beeld dat echt diepte lijkt te bevatten. De televisie vertelt de bril wanneer elk oog afgesloten moet worden met behulp van een draadloos infrarood signaal. Een nadeel van actieve 3D schermen met shutterglasses is de prijs van de brillen. Doordat de brillen over twee lcd schermpjes, een infrarood ontvanger en een batterij of accu beschikken zijn ze vrij duur. Fabrikanten verkopen tv’s daarom ofwel zonder brillen, of met slechts één of twee exemplaren. Voor een extra bril moet je al snel rekenen op zo’n 80 tot 120 euro per stuk.
