CrossFire & SLI anno 2018: nog de moeite waard?

Conclusie

Een paar jaar terug, toen DirectX 12 groots werd aangekondigd, waren we licht optimistisch gestemd over de toekomst van multi-gpu technologieën. Vaak werden de driverteams van AMD en Nvidia aangewezen als zondebok voor het ontbreken van CrossFire- en SLI-ondersteuning, en van die hobbel zouden we af zijn als game-ontwikkelaars het heft zelf in handen konden nemen voor het aansturen van meerdere videokaarten.

Nu kunnen we een paar mooie voorbeelden noemen, maar de tendens is helaas toch wel dat de ondersteuning voor meerdere videokaarten steeds slechter wordt. Veel ontwikkelaars nemen simpelweg de beslissing om support voor CrossFire en SLI te laten zitten. Daar zijn we inmiddels zo aan gewend geraakt, dat het een welkome verrassing is als een tweede videokaart in een nieuw spel wél wat toevoegt.

Daarbij laten we nog buiten beschouwing dat de prijzen van videokaarten de afgelopen maanden flink zijn gestegen, waardoor een SLI- of CrossFire-opstelling van enigszins potente videokaarten al snel een wel heel prijzige aangelegenheid wordt. Het combineren van twee betaalbare kaarten om de hoge prijzen te omzeilen zouden we vanwege de slechte ondersteuning al niet aanraden, maar Nvidia heeft dat ook nog eens vakkundig onmogelijk gemaakt door de GTX 1060 niet met SLI-connectors uit te rusten.

Verder blijft micro-stuttering een onopgelost probleem. Het verschilt van game tot game, maar in sommige gevallen voelt 60 fps met CrossFire of SLI een stuk minder vloeiend aan dan eenzelfde framerate op een enkele videokaart. Bovendien kom je eerder artefacten en kleine visuele bugs tegen als je meerdere gpu's gebruikt; soms lijkt het verdelen van de grafische workload niet helemaal vlekkeloos te gebeuren.

We zouden je anno 2018 dan ook niet meer adviseren om twee of meer videokaarten te combineren in CrossFire of SLI. Wat je ervoor terugkrijgt, staat steeds minder in verhouding met de forse investering die je moet doen. Als we de trend volgen van games die in het afgelopen jaar zijn uitgekomen, hebben we er weinig vertrouwen in dat dit in de voorzienbare toekomst zal verbeteren. Echter, hoe naïef dat misschien ook is, koesteren we stiekem wel nog de stille hoop dat er iets gebeurt om het tij te keren.