Matrox Parhelia (2002)
De naam Matrox is tot nu toe nog niet gevallen in dit artikel, terwijl het toch al jaren een zeer belangrijke speler was in de markt voor videokaarten. Met ondermeer de G400 en G450 chips wist Matrox jarenlang de beste 2D-beeldkwaliteit - ja, dat was in de tijd van analoge uitgangen nog van belang! - te bewerkstelligen. Serieuze 3D-acceleratie aanbieden deed Matrox echter al die jaren niet. Aan het begin van deze eeuw begon Matrox toch ook wel in te zien dat het wat met 3D moest gaan doen, wilde men een naam van belang blijven in de markt voor consumentenvideokaarten.
In 2001 werd met veel bombarie de Parhelia-chip aangekondigd. Hiermee zou Matrix een grote concurrent van nVidia en ATI moeten worden. De beloftes waren mooi: DirectX 9 compatibiliteit, hoge prestaties en zoals we van Matrox gewennd waren uitstekende beeldkwaliteit. Matrox bedacht zelfs nog een aantal interessante extra features: displacement mapping, waarmee eenvoudig reliëfstructuren gemaakt kunnen worden, en de mogelijkheid om direct drie schermen op één kaart te kunnen aansluiten. Toen de Parhelia in 2002 eenmaal op de markt kwam, was het misschien wel de grootste anti-climax in de geschiedenis van de videokaart: de prestaties vielen ronduit tegen, DirectX 9 compatibiliteit was er maar half en veel van de speciale extra features waren uiteindelijk niet beschikbaar of niet bruikbaar. De Parhelia werd een grote flop en betekende het einde voor Matrox als consumentenmerk.
Tegenwoordig doet het bedrijf puur nog zaken als leverancier voor complexe multi-monitor setups voor zakelijke doeleinden. Wellicht wrang, maar veel van de dingen die Matrox voor de Parhelia bedacht werden later alsnog succesvol. Displacement mapping? Inmiddels samen met tesselation dé belangrijkste nieuwe feature van DirectX 11. Gamen op drie schermen met één videokaart? Het zou duren tot 2009 eer ATI het met EyeFinity ook ging aanbieden. nVidia kan het nog steeds niet...
Matrox Parhlia: een grote flop, maar wel enkele interessante technologieën.
