Llano: de eerste mainstream APU
AMD kon ondertussen niet snel genoeg met processors voor andere segmenten op de proppen komen. Dat gebeurde enkele maanden later met Llano, een generatie dual- en quad-core laptopprocessors met tdp’s van 35 of 45 watt, wat destijds mainstream was. Llano moest de strijd aangaan met Intels Sandy Bridge-gebaseerde notebook-cpu’s, gewapend met een vernieuwde naamgeving (A4, A6, A8) maar bovenal een zeer krachtige geïntegreerde gpu.
Llano maakte in tegenstelling tot de Brazos-chips nog geen gebruik van een compleet nieuwe core. In plaats daarvan leunde het cpu-gedeelte van deze processor nog op de Stars-architectuur, die eerder voor onder meer de Phenom II’s was ingezet. Deze core kreeg voor de gelegenheid weliswaar een die-shrink van 45 naar 32 nm, maar kon qua ipc en efficiëntie niet tippen aan de stappen die Intel achtereenvolgens met Nehalem en Sandy Bridge had gezet.
Deze Packard Bell EasyNote TS11 beloofde hoge prestaties voor een lage prijs, maar de processorprestaties van de Llano APU vielen helaas flink tegen.
Kortom, de gpu moest de reden worden voor oem’s en consumenten om Llano-laptops respectievelijk te maken en kopen. AMD spendeerde zelfs het merendeel van de transistors aan het gpu-gedeelte, dat uit 400 streamprocessors bestond. Daarmee was hij vergelijkbaar met de middenklasse ATI Radeon HD 5670 uit die tijd. In onze gamebenchmarks versloeg Llano zijn Intel-rivalen met gemiddeld 70 procent, met bovendien als groot voordeel dat DirectX 11 werd ondersteund.
Hoewel fabrikanten als Acer, HP, Lenovo en Toshiba enkele modellen rondom de Llano-processors bouwden, liep het niet bepaald storm in de winkels. De gpu van de Llano-chips was weliswaar erg krachtig, maar de cpu-prestaties bleven sterk achter. Al bij de aankondiging van Llano blikte AMD daarom vooruit op de generatie van het jaar erna: in 2012 zou Llano-opvolger Trinity wél gebruikmaken van de compleet nieuwe Bulldozer-core, die veelbelovend leek.
